One direction 5 odcinek 125

Louis dostał od mamy wiadomość, że planuje dzisiaj zorganizować próbną kolację ślubną w restauracji. Wprawdzie do ślubu jeszcze zostało trochę czasu ale w razie gdyby coś poszło nie tak Christina wolała się upewnić. Liam pomyślał, że to doskonały pomysł aby zaprosić tam Cathrin i być może pogodzić się z nią. Nazwała go „dzieciakiem” ale chciał jej teraz pokazać, że absolutnie myliła się co do niego. Nie był dzieckiem. Potrafił być odpowiedzialny. Dziewczyna siedziała na parapecie koło okna i podziwiała widoki. Payne wziął głęboki oddech i podszedł do niej. Miał nadzieje, że gdy go zobaczy nie zacznie się wydzierać. Miała wybuchowy charakter więc bał się, że może dojść do takiej właśnie sytuacji.

- Cześć. – powiedział niespodziewanie, że Cat aż drgnęła. Potem popatrzyła nieco zaskoczona na chłopaka.

- Heej? – odpowiedziała nie pewnie. Zastanawiała się o co chodzi chłopakowi? Bo w to, że podszedł do niej z dobroci serca jakoś nie chciało jej się wierzyć.

- Mam pytanie… - zaczął Liam. – Czy poszłabyś dzisiaj na próbną kolację matki Louisa? Bierze ślub w sierpniu i pomyślałem sobie, że… no wiesz… że zechciałabyś może.

Cathrin parsknęła śmiechem.

- Za późno. Mam już kogoś. – odpowiedziała i udawała, że nagle coś niezmiernie zainteresowało ją za oknem. Chciała po prostu sprawiać wrażenie „niezainteresowanej”.

- Serio? – zdziwił się Payne. Poczuł ukłucie w sercu, tak jakby właśnie dostał kosza. Cathrin miała kogoś? Ale kogo? I to w tak szybkim czasie? Najwyraźniej nic dla niej nie znaczył skoro tak szybko się pocieszyła. – Jak ma na imię?

- Chodzi ci o jego imię, tak? – dziewczyna wzięła głęboki oddech i zaczęła się nerwowo rozglądać wokół. – Wenis. – powiedziała po czym ugryzła się w język. To była jakaś cholerna nazwała firmy.

- Jak penis? – Liam wpadł w śmiech. – I czym się zajmuje? Jest może fachowym sprawdzaczem używalności? – zakpił. Cat wywróciła oczami.

- Wenis jest bardzo  mądrym człowiekiem i pracuje w… - znów zaczęła się rozglądać. – Właściwie to chodzi do szkoły. Jest ode mnie o rok starszy.

- To powinien już skończyć szkołę. – zauważył chłopak.

- Powinien ale nie zdał w podstawówce.

- Skoro jest takim mądrym człowiekiem to dlaczego nie zdał? – zapytał Liam coraz bardziej zaskoczony. Zaczęło do niego docierać, że być może Wenis nie do końca istnieje.

- Bo miał gorszy dzień, ok? Nie każdy jest taki mądry jak ty i umie odróżnić Japonie od Australii!

- Hej! Naprawdę myślałem, że te dwa państwa leżą obok siebie.

- Australia to kontynent kretynie!

- A Wenis nie istnieje! – krzyknął Li i po tych słowach zapadła cisza. Cat wzięła głęboki oddech i zeszła z parapetu.

- Istnieje.

- Więc udowodnij. Pokaż mi jego zdjęcie. Skoro to twój chłopak to na pewno masz je w telefonie. – powiedział z cwanym uśmieszkiem.

- Dobra nie istnieje. – przyznała Cathrin a Liam wydał z siebie okrzyk radości.

- A więc za karę idziesz ze mną na tą kolację. – uśmiechnął się szeroko w jej stronę. Dziewczyna wywróciła oczami.

- Zgoda ale do niczego więcej między nami nie dojdzie. Musisz przestać zachowywać się jak dzieciak, jasne?

- Wiesz, że to niemożliwe?

- Niestety tak. – powiedziała ciężko wzdychając.

Tymczasem Harry i Max starali się rozwiązać problem czyli jak iść razem na próbną kolację bez posądzania o bycie parą? Wprawdzie Harry wiele razy zapraszał go na różne imprezy i jego przyjaciele nigdy nie pomyśleli, że między nimi może coś być ale to było kiedyś! Mieli wtedy 16 lat a nie jak teraz 18. Wszystko się zmieniło. Nie byli już takimi dziećmi co wtedy. Chociaż… nie wszyscy z nich dorośli.

- Najprościej byłoby powiedzieć im prawdę. I tak Niall już wie. – powiedział Max z ciężkim westchnieniem. – Moja mama też a tata się domyślał od jakiegoś czasu.

- Dzięki, ze mówisz mi o tym dopiero teraz. – odparł wywracając oczami. – Ale Niall to nie na przykład Louis albo Liam, którzy będą się ze mnie naśmiewać do końca życia, rozumiesz?

- Uważasz, że nasz związek jest powodem do naśmiewania się? – posłał mu pytające spojrzenie. Harry potrzasnął głową.

- Nie o to mi chodziło. Po prostu nie jestem jeszcze gotowy. Daj mi więcej czasu. Obiecałeś, że będę go miał tyle ile zechcę.

- Minęły już 3 tygodnie odkąd jesteśmy razem a ty nawet nie bierzesz pod uwagę aby wyznać wszystkim prawdę. – powiedział patrząc na niego z wyrzutem. – Dzisiaj jest próbna kolacja więc to byłby idealny moment.

- Dzisiaj? – Harry prawie pisnął. – Błagam cię. Miałbym wtedy tylko kilka godzin na przygotowanie. To zdecydowanie za wcześnie. Słuchaj pomyślałem sobie, że ty poszedłbyś tam z jakąś dziewczyną a ja sam? Wtedy na pewno nie wzbudzalibyśmy podejrzeń.

- Ale ja tam chce iść z tobą, idioto. – mruknął Max zakładając ręce na klatkę piersiową. Harry dotknął jego ramienia mówiąc „Wiem”. Wtedy podszedł do nich Niall. Nie wiedząc kto to Harry odskoczył od Maxa gwałtownie. Chłopak w okularach jednak ani drgnął. Zmęczyło go to ciągłe ukrywanie się. Chciał aby w końcu Styles przyznał prawdę na temat tego co naprawdę ich łączy. Tak się nie da żyć. To nie jest prawdziwy związek.

- To tylko ty. – powiedział Hazz z wyraźną ulgą patrząc na Nialla.

- Taa bo siedząc tak w kiblu wgapionych w siebie jakbyście chcieli się zaraz przelecieć w ogóle nie wzbudzacie podejrzeń. – mruknął z ironią. – Plan idealny.

- Nie mam ochoty go przelecieć. – powiedział Max siedząc na umywalce i machając bezwładnie nogami. – Jest takim cholernym tchórzem…

- Hej! – oburzył się Harry.

- Ale to prawda. Jesteś tchórzem. – upierał się jego chłopak. – Niall powiedz mu coś.

- Ma rację. Jesteś tchórzem. – przyznał blondynek patrząc na swojego przyjaciela. Styles wydał z siebie okrzyk oburzenia mrucząc „Jak śmiecie tak mówić?”

- A ty jak śmiesz nie mówić? Nie mówić o tym co nas łączy? – Max posłał mu wściekłe spojrzenie jednak Hazz nie odpowiedział. – Nie pójdziemy razem na tą głupią kolację próbną bo nie mamy jak.

- Ależ możecie iść tam razem. Przecież tylko ja wiem co was naprawdę łączy. Nikt nie uważa Harry’ego za geja a już na pewno nie po tej ostatniej sprawie z Zoe. Jestem pewien, że nikt tak nie pomyśli. A nawet? To co? – Niall wzruszył ramionami.

- I takie myślenie mi się podoba. – powiedział Max patrząc na Horana z uśmiechem.

- No nie wiem… - Harry zaczął się zastanawiać na co jego chłopak wywrócił oczami.

- Ułatwię ci to. – zdecydował schodząc z umywalki i zarzucając sobie plecak na jedno ramię. – Pójdziesz tam sam. Ja już nie chcę tam iść. Przynajmniej z tobą. Więc jeśli się tam pojawie to na pewno nie dla ciebie. Dzięki, Harry. Jak ty wszystko potrafisz zniszczyć. – po tych słowach wyszedł z męskiej łazienki.

                                                                                  ***

Wieczorem wszyscy szykowali się na próbną kolację. No prawie bo Zayn umówił się do restauracji z Megan. Doszedł do wniosku, ze teraz potrzebna jest jej stabilizacja i wpadł na pewien szalony pomysł. Powiedział o tym tylko Liamowi a właściwie chłopak sam się domyślił kiedy wszedł do jego pokoju i zobaczył małe pudełeczko leżące na biurku. Wziął je do ręki i otworzył. Krzyknął udając, że jest jednocześnie szczęśliwy i wzruszony.

- Czy nasz związek na pewno do tego dojrzał? – powiedział gdy Zayn wszedł do pokoju. Mulat wywrócił oczami i zabrał swojemu przyjacielowi pudełeczko.

- Oddawaj to.

- Tylko mi nie mów, że masz kogoś na boku?  - złapał się teatralnie za serce.

- Błagam, nie wygłupiaj się. I tak jestem już dość zestresowany. – powiedział Zayn siadając na brzegu łóżka z ciężkim westchnieniem.

- Myślisz, że Megan się zgodzi? – spytał.

- Musi. – odparł wzruszając ramionami.

- Nie jesteś na to za młody? – zadał kolejne.

- Pewnie jestem ale… Megan ma 24 lata i ona na pewno chciałaby mieć stałego partnera a czuje, że nie traktuje mnie poważnie ze względu na mój wiek dlatego chciałbym jej pokazać, że… no wiesz. Może na mnie polegać.

- I uważasz, że ten sposób jest najlepszy?

Zayn wzruszył ramionami.

- Najprawdopodobniej to najgorszy z możliwych sposób ale … chcę tego.  – powiedział i zaczął się przygotowywać do randki.

                                                                       ***

Na próbnej kolacji pojawili się już wszyscy. Christina była zaskoczona faktem, że nikt nie przyniósł jej prezentu! Sean wyjaśnił, że prezenty daje się w dniu ślubu ale kobieta stwierdziła, że ich przyjaciele są tak bogaci, że stać by ich było na takie coś. Jednak postanowiła nie robić o to dramatu i po prostu odpuścić.

Louis i Harry przyszli sami przez co nie byli zadowoleni. Woleli mieć przy sobie Lou – Karen a Harry – Maxa ale wszystko jak zwykle musiało się walić. Takie życie.

- A gdzie Zayn? – zapytała Christina podchodząc do Louisa, który pił drinka i stał obok znudzonego Harry’ego.

- Poszedł się oświadczyć! – krzyknął Liam pojawiając się za kobietą z Cathrin u boku.

- Jak to oświadczyć? – uniosła brwi. – Niech go szlak. A niech tylko spróbuje wziąć ślub przede mną to pożałuje małolat jeden. – warknęła i odeszła od nich. Lou tymczasem spojrzał z ciężkim westchnieniem na Cat. Nawet ktoś taki jak Li miał z kimś przyjść a on nie? Mógł iść do baru i poderwać jakąś fankę.

- Zayn się oświadczy? – zdziwił się Hazz, który jakby dopiero teraz się ożywił.

- Tak. Megan. Stwierdził, ze musi jej pokazać jaki jest dorosły, wiesz. – mruknął Payne. – A teraz pozwólcie, że pójdziemy z Cathrin zająć miejsce przy stole.

Dziewczyna im pomachała a dwójka nadal stała z tęgimi minami nie ruszając się z miejsca. Nagle oczy Louisa się rozszerzyły. Najwyraźniej kogoś zobaczył.

- O co chodzi? – spytał Hazz patrząc na niego. Tomlinson wskazał ruchem głowy na Karen i Jima, którzy właśnie przyszli. Nie mógł uwierzyć, że jego ex miała czelność przyjść ze swoim ex! – Aaa rozumiem. Ale chociaż przyszła. Ciesz się. – mruknął. On raczej nie doczeka się maxa. Kompletnie go olał. Ale zdecydowanie sobie na to zasłużył. Mógł przecież nie przejmować się tym co inni o nich pomyślą, prawda? Ale problem w tym, że jeszcze to nie był jego moment. Bał się.

- Z tym idiotą? Powinna się bardziej szanować. – powiedział ostrym tonem. – Nie wierzę, ze mi to robi już chyba setny raz.

- Ostatnio mówiłeś mi , że rozstanie z Karen to najlepsza rzecz jaka mogła ci się przytrafić a teraz jesteś zazdrosny o Jima? Serio? – Harry posłał mu rozbawione spojrzenie. Louis pokazał mu język.

- Idę się napić. – powiedział i skierował się w stronę baru. Harry poszedł tymczasem usiąść do stołu. No cóż, nie będzie najwyżej miał z kim rozmawiać. Jakoś to przeżyje.

                                                                                  ***

- I widzisz? Nie jest chyba tak źle, co? – spytał Liam patrząc na Cathrin, która kiwnęła głową. Musiała przyznać, że Li zachował się jak prawdziwy dżentelmen. Nawet pod nią podjechał samochodem! Potem otworzył drzwiczki od samochodu i jeszcze przepuścił w drzwiach. Niesamowite.

- Masz rację. Jest nie źle. – przyznała z lekkim uśmiechem. Payne nalał sobie do kieliszka wino i to samo zrobił z Cat. Dziewczyna po chwili zmarszczyła brwi. – Ale zaraz… chyba nie jesteś taki miły, ponieważ chcesz się ze mną przespać?

- Niee. No coś ty. – powiedział Li nieco oburzony, ze Cathrin mogła tak pomyśleć . Naprawdę ją lubił. Jest pierwszą dziewczyną, której nie chce tylko przelecieć. – Jestem miły bo chce.

- Miejmy nadzieje. – westchnęła nie przekonana.

Tymczasem Louis siedział przy barze już od 20 minut i popijał drinki, które serwowała mu śliczna barmanka. Uśmiechała się do niego zalotnie co jakiś czas co chłopak odwzajemnił. Może się przecież dzisiaj nią pocieszyć, prawda? Przecież nie jest już w związku z Karen więc może robić co mu się podoba.

- Ładny dekolt. – powiedział Lou i dopiero po tym do niego dotarło to co wyszło z jego ust. Natychmiast ugryzł się w język.

- Dzięki. To słodkie, że tak twierdzisz. Podobają ci się? – zapytała patrząc na niego uważnie.

- Jasne. Ale nie tylko one. Ty cała mi się podobasz. – uśmiechnął się do niej.

- Kończę za dwie godziny. Zaczekasz na mnie?

- Pewnie. Już nie mogę się doczekać. – powiedział i zerknął na Karen, która siedziała obok Jima i mina mu natychmiast zrzedła.

- Twoja była, co? – powiedziała barmanka.

- Taa. Przyszła ze swoim byłym.

Dziewczyna najwyraźniej nie zrozumiała co chłopak miał na myśli, ponieważ zmarszczyła brwi. Wtem podeszła do niego Christina, która usiadła obok swojego syna.

- Dennis. Zostaw mojego syna w spokoju. – powiedziała kobieta do barmanki.

- Dennis? – zdziwił się Louis.

- Taa. Mój stary przyjaciel. Jest transwestytą i uwielbia podrywać młodych chłopaków.

- Boże. – jęknął Tommo chowając twarz w dłoniach załamany. – Moja była przychodzi ze swoim byłym a ja flirtowałem z transwestytą. Czy może być jeszcze gorzej?

- Ależ oczywiście. Mogłeś się przespać z Dennisem. – pocieszyła go jego mama gładząc po ramieniu. – Nie przejmuj się. Chodź usiąść przy stole. Wygłosisz próbną przemowę.

- A jednak udowodniłaś, że może być gorzej. – westchnął i zszedł z krzesła barowego kierując się w stronę stołu. Gdy usiadł na krzesełku Christina wstała i oznajmiła, że jej syn ma zamiar wygłosić przemowę. Louis wyglądał jakby właśnie ktoś skazał go na niewiarygodne męki. Wstał niechętnie z kieliszkiem wina i zaczął się zastanawiać co powinien powiedzieć? Nawet się nie przygotował a powinien. Nie chciał jednak mówić o tym mamie, ponieważ wpadłaby w szał i zaczęła krzyczeć, że jest cholernie nie odpowiedzialny.

- A więc… - zaczął i spojrzał na gości z błagalnym spojrzeniem. Teraz chciał aby jakiś zjarany wujek Ernie wszedł na stół i zaczął robić striptiz. – A więc moja mama i jej młody, naprawdę bardzo młody kochanek biorą nie długo ślub… i cóż mam powiedzieć? Cieszę się, że otrząsnęła się po tym jak nakryła tatę w łóżku z innym mężczyzną.

W tym momencie wszyscy spojrzeli na Johna i Charlie’go z niesmakiem a Louis kontynuował:

- Na początku nie byłem przekonany co do tego ale po tym jak upozorowałem zdradę Sean’a, zdałem sobie sprawę, ze naprawdę kocha moją matkę. Na pewno gdyby nie była tak dobra w łóżku to by ją rzucił, ponieważ wszystko zawsze kręci się wokół seksu. Zapamiętajcie to.

Goście spojrzeli na Louisa jak na idiotę a Liam wstał i krzyknął:

- Seks!! Tak! Seks jest cool! Ja chce seksu!!

- Przepraszam. – mruknęła Cathrin. – Jest nieco pijany. – spojrzała na gości przepraszającym wzrokiem.

- Za moich czasów to tacy małolatowi e nie uprawiali seksu. – odezwała się Luiza patrząc na Liama groźnym wzrokiem.

- Zdaje sobie sprawę, ze babcia nie miała w moim wieku czasu na seks bo musiała się zajmować moją mamą. – powiedział Lou z cwanym uśmieszkiem.

- Jesteś bezczelny. – mruknęła pod nosem. Tomlinson jednak za bardzo nic sobie z tego nie robił. Spojrzał tylko na Karen, która przyglądała mu się z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Oddałby wszystko aby znać jej myśli w tej chwili.

- Zdrowie mojej mamy i Sean’a. – zakończył Lou unosząc kieliszek z winem ku górze i usiadł z powrotem na swoim miejscu. Czuł, że zrobił z siebie idiotę. Chociaż nie – to Liam zrobił z siebie największego idiotę. Louis może być ewentualnie na drugim miejscu.

                                                                       ***

Zayn i Megan właśnie siedzieli w restauracji i jedli zamówione jedzenie a Malik zastanawiał się jak oświadczyć się dziewczynie? Tak po prostu uklęknąć i zapytać „Czy wyjdziesz za mnie?”. A jak się roześmieje? Coraz bardziej dochodził do wniosku, że to był głupi pomysł. Dziewczyna może się wystraszyć i uciec, prawda? Zajęty myśleniem zapomniał jeść więc po prostu patrzył się w jakiś punkt nad ramieniem Megan. Dziewczyna zauważyła, że coś go trapi, ponieważ zapytała:

- Wszystko w porządku?

- Co? – Zayn jak gdyby teraz wyrwał się z zamyślenia. – Tak, tak. Wszystko okej. Po prostu… - urwał nie wiedząc co powiedzieć. – Co byś powiedziała gdybym… - przełknął ślinę. – Gdybym ci się oświadczył?

- Co? – Megan parsknęła śmiechem. – Uznałabym, że … - urwała, ponieważ zdała sobie sprawę co Zayn miał na myśli. Cholera! On prawdopodobnie chciał jej się oświadczyć. Nie wiedziała co ma w tej chwili zrobić? Udawać, że się nie domyśla? Chociaż najlepiej byłoby powiedzieć jednak prawdę. Wzięła głęboki oddech i zaczęła: - Ty chyba nie zamierzasz…?

- Oświadczyć ci się? – prychnął Zayn. – Oczywiście, że nie! Skąd ten pomysł?

- Bo pytałeś się i…

- Nie. – machnął nie dbale ręką. – To tylko pytanie. To wszystko.

Megan najwyraźniej odetchnęła z ulgą. Nie chciała aby Zayn jej się oświadczał. To było dla niej i dla niego za wcześnie. Powiedziała mu aby się nie spieszyli i , że teraz nie szuka związku. Zayn chyba byłby na tyle mądry, że był jej posłuchał, prawda?

- A jeśli bym miał zamiar ci się oświadczyć? – ciszę przerwał Malik. Meg drgnęła. „A jednak” – pomyślała zirytowana. Spojrzała na niego z przerażeniem w oczach.

- Musiałabym odmówić.

- Tak uważasz? – uniósł do góry jedną brew.

- Tak, tak uważam. – przyznała kiwając głową. Wtedy Zayn zszedł z krzesełka i ukląkł na jednym kolanie po czym otworzył małe pudełeczko w którym znajdował się srebrny pierścionek. Megan westchnęła.

- A czy teraz również odmówisz? – popatrzył na nią z nadzieją w oczach. Dziewczyna jednak wzięła od niego czerwone pudełeczko i zamknęła je po czym postawiła na stoliku.

- Tak, teraz również odmówię.

Serce Zayn’a zaczęło szybciej walić. Czuł jak kręci mu się w głowie. Megan odmówiła, Megan odmówiła… nie mógł w to uwierzyć! Tak strasznie ją kochał a ona odmówiła…

- Ale… dlaczego?

- Nie chcesz tego. – stwierdziła stanowczo. – To, że mam 24 lata nie oznacza, że chce małżeństwa. Oboje powinniśmy do tego dojrzeć. Po za tym mówiłam ci, że na razie muszę się zaaklimatyzować w Londynie ponownie. Związek z tobą wszystko by skomplikował. Przykro mi Zayn ale nie potrzebnie robiłeś sobie jakiekolwiek nadzieje.

Malik wstał, ponieważ czuł, że robi z siebie idiotę. Siedzieć tutaj także nie miał zamiaru. To wszystko było bez sensu. Musi iść do domu i wszystko sobie przemyśleć. Może tak samo jak megan dojdzie do wniosku, ze nie powinni być razem?

- Pójdę już. – stwierdził i skierował się w stronę drzwi. Megan popatrzyła na niego ze smutkiem. Naprawdę, sprawienie mu przykrości było ostatnią rzeczą jaką chciała zrobić. Bardzo zależało jej na nim i nie chciała niczego zniszczyć. Jednak, stało się. Teraz mogła patrzeć tylko jak jej miłość życia odchodzi ze spuszczoną głową.

                                                                       ***

W tym samym czasie na próbnej kolacji Niall stał przy wielkim stole i wcinał krewetki. Nie mógł uwierzyć, ze tyle darmowego jedzenia jest tylko dla niego. No właściwie tak jakby. Był z siebie dumny, ponieważ ustalił wspaniałe meni. Innym nie podobało się tylko to, że zamówił specjalnie z Włoch mózgi owiec ale Horan stwierdził, ze reklamowali jako zdrowe i pożywne w jakieś japońskiej reklamie. Na to Liam powiedział mu, że skąd może wiedzieć skoro nie umie japońskiego.

W każdym razie owcze mózgi również się znalazły ale nikt ich nie tknął. Niallerowi zrobiło się nieco smutno z tego powodu. W końcu tyle się namęczył aby je sprowadzić.

- Jak się bawisz, Niall? – zagadała go Christina stając obok.

- Świetnie. – powiedział z lekkim uśmiechem. – Zastanawiam się tylko co zrobisz z taką ilością jedzenia. Przecież nie wszystko goście zjedzą.

- Jak to co? – zdziwiła się Christina. – Wyrzucę.

- O mój boże! – Niall prawie wrzasnął. – Jak tak można? Ono ma uczucia a ty je chcesz wyrzucić jak zwykłego śmiecia? Co z tobą?

Christina wywróciła oczami i odeszła od chłopaka. Horan nie mógł pozwolić aby tyle jedzenia się zmarnowało więc wziął garść krewetek i upchnął je sobie do wewnętrznych kieszeni marynarki. Potem wziął małże i schował do tylnej kieszeni spodni. Wziął dwie mandarynki i zastanawiał się co z nimi zrobić ale nadeszła Juliette.

- Niall co ty wyprawiasz? – syknęła do niego.

- Jak to? Ratuje jedzenie. Ty wiesz, ze ta podła kobieta chciała je wyrzucić? Nie do pomyślenia!

- Mój boże… co za wstyd. – mruknęła dziewczyna.

- Wstyd nie wstyd ale będę mieć tydzień z głowy zakupy. – powiedział do niej z cwanym uśmieszkiem.

- A w sumie…- rzekła Jul i również zaczęła sobie upychać jedzenie do kieszeni.

- Masz, schowaj w stanik. – powiedział Horan dając dziewczynie dwie mandarynki.

- Ludzie się połapią, że mam za duże.

- Ty wyjmij wkładki a będą w sam raz. – poradził jej.

- Ale ja nie mam wkładek.

- Wow. – Niall popatrzył na swoją dziewczynę z dumą. Ona jednak wywróciła oczami.

                                                                       ***

Megan spojrzała na zegarek na ręce. Minęły 2 minuty odkąd Zayn wyszedł a ona czuła się fatalnie. Powinna była go zatrzymać a nie zrobiła kompletnie nic! Przecież on był cudownym chłopakiem i zawsze się nią opiekował, więc dlaczego go nie chciała? Bo ma problemy ze sobą. Tak to była odpowiedź na pytanie. Musi się najpierw uporać z nimi a dopiero potem… zaraz! Przecież ona nie chce się uporywać z tymi problemami sama. Chce aby ktoś przy niej był, ktoś kto doda jej otuchy. Wstała więc z siedzenia i szybko wybiegła na zewnątrz. Było ciemno i cicho. Krzyknęła więc imię „Zayn”. Jednak żadnej odpowiedzi. Krzyknęła więc i drugi raz. Nadal nic. Westchnęła tracąc nadzieje, że chłopak jest jeszcze w pobliżu. Odwróciła się więc i drgnęła. O ścianę restauracji w której byli opierał się właśnie Zay. Wyglądał jak zwykle – oszałamiająco.

- Namyśliłaś się? – zapytał z nadzieją w głosie. Megan potrzasnęła głową.

- Nie chce za ciebie wyjść. – powiedziała stanowczo z Zaynowi mina zrzedła. – Ale chce być z tobą. – uśmiechnęła się w  jego stronę co Malik odwzajemnił.

- Naprawdę?

- Tak. Jestem tego pewna jak niczego innego. Zawsze przy mnie byłeś i wspierałeś mnie. Jestem ci wdzięczna. Po za tym jest jeszcze jeden powód.

- Tak? Jaki? – uniósł do góry jedną brew i podszedł do dziewczyny.

- Kocham cię. – powiedziała prawie szeptem a Zayn w odpowiedzi objął ją w tali i pocałował co Megan odwzajemniła. Stali tak przez moment po prostu się całując. Po chwili Zay oderwał swoje usta od jej i spojrzał jej głęboko w oczy.

- I ja również cię kocham.

Meg uśmiechnęła się lekko. Od tak dawna chciała to usłyszeć. Nie sądziła, że dzisiejszego wieczoru poczuje się jak najszczęśliwsza dziewczyna na świecie.

                                                                                  ***

Cathrin tymczasem odprowadziła Liama do domu. Co prawda chłopak powiedział, że w środku da sobie radę ale dziewczyna uparła się i powiedziała, że zaprowadzi go do pokoju. Payne przystał na tą propozycję.

- To jakaś aluzja? – zapytał gdy byli już u niego w środku. Cat wywróciła oczami.

- Jesteś pijany. Nawet gdybym kaszlnęła to także byłaby dla ciebie aluzja.

- Jesteś piękna, wiesz?

Dziewczyna zarumieniła się chodź nie sądziła, że mówił na poważnie. Każdej dziewczynie tak się mówi aby poczuła się lepiej. Nie ma w tym nic wyjątkowego.

- Powinieneś pójść spać. – stwierdziła.

- Ale tylko z tobą. – powiedział podchodząc do niej niebezpiecznie blisko. Dziewczyna drgnęła. Nie chciała go całować kompletnie pijanego. Chłopak jednak miał inne plany bo brutalnie wpił się w jej usta, że Cat nie mogła w pierwszym momencie złapać oddechu. Liam dalej zagalopował się za daleko, ponieważ zaczął rozpinać guziki jej bluzki. Cathrin chciała go powstrzymać ale był zbyt silny wiec zaczęła się szamotać w jego objęciach.

- Puszczaj! – krzyknęła odpychając go od siebie  z całej siły. – Co ty wyprawiasz?!  - spojrzała na niego groźnie. – Tak sobie wymyśliłeś, co? Że mnie przelecisz po kolacji, prawda? – wywróciła oczami. – Mogłam się tego spodziewać. Żadna nowość. Nic się nie zmieniłeś. – wyszła z jego pokoju trzaskając drzwiami a załamany Liam usiadł na łóżku chowając twarz w dłoniach. Wszystko zniszczył.

                                                                       ***

Prawie wszyscy wyszli już z kolacji próbnej. Harry nadal siedział na krzesełku i miał nadzieje, ze nagle w drzwiach pojawi się jakimś cudem Max. On jednak chyba nie miał zamiaru przyjść. Nie dziwił mu się. Zachował się jak totalny kretyn względem niego. Mógł przyjść z nim na tą kolację. Nic by się nie stało a teraz możliwe, że nie odezwie się do niego już do końca życia. Co było mało prawdopodobne bo Max zazwyczaj dużo mówił. Nagle zobaczył swojego chłopaka, który postanowił wpaść pod koniec przyjęcia! Uradowany od razu wstał z siedzenia i poszedł w jego stronę.

- Cześć. A jednak przyszedłeś. – powiedział z iskierkami w oczach.

- No jestem. – odpowiedział Max bez entuzjazmu i Harry mu się wcale nie dziwił.

- Aaa zapomniałem. Powiedziałeś, że nawet jak wpadniesz to nie dla mnie. Więc dla kogo tu jesteś? – spytał go z lekkim uśmiechem.

- Dla ciebie. – odparł a serce Stylesa szybciej zabiło. Miał ochotę go przytulić i powiedzieć jakim jest wspaniałym chłopakiem ale ktoś mógł ich zobaczyć. Więc wolał się powstrzymać.

- Naprawdę? Nawet nie wiesz jak się cieszę. – powiedział gładząc jego policzek jednak Max odepchnął jego rękę ku jego zaskoczeniu.

- Jednak nie w tym sensie co myślisz.

- Oczywiście zdaje sobie z tego sprawę. Przecież tu są ludzie, którzy…

- Mogliby nas zobaczyć. Właśnie w tym tkwi problem. Za bardzo się przejmujesz opinią innych i przez to ranisz i mnie i siebie. Przemyślałem sobie to wszystko i pytam ostatni raz: czy ujawnisz nasz związek jutro lub pojutrze?

Harry drgnął. Nie spodziewał się takiego pytania. Oczywiście, że nie było takiej opcji. Nie mógł powiedzieć innym, ze chodzą ze sobą. To by go zniszczyło. Nie wiedział czy ludzie by to zaakceptowali. Był sławny i to czyniło tą sprawę podwójnie trudną.

- Max wiesz, ze…

- Wiem. – przyznał kiwając głową. – Nie możesz i ja to rozumiem. Naprawdę. Tylko, że… ja nigdy nie byłem w związku. A chciałbym być. Tylko takim prawdziwym, rozumiesz? A ty nie dajesz nam tej szansy. Uciekasz. Harry, ja tak nie chce. Całe życie musiałem udawać kogoś kim nie jestem. Przed rodzicami i nauczycielami przykładnego ucznia a przed rówieśnikami, że imprezy mnie nie kręcą. Bo tego wymagali ode mnie inni. Teraz już nie chce. Nie mogę.

- Ale dobrze wiesz, ze ja nie przyznam się do tego, że jesteśmy razem. Przynajmniej na razie.

- Wiem, Harry. I to pewnie będzie się ciągnęło 3 – 4 miesiące. A ja nie chce tyle czekać. Chce być w fajnym związku bez kłamstw i ukrywania się. Ty mi tego nie możesz dać.

- Ale Max… co ty chcesz przez to powiedzieć? – Harry zmarszczył brwi a Max wziął głęboki oddech.

- Zrywam z tobą, Harry. Przykro mi. – powiedział i odwrócił się na pięcie po czym odszedł od niego. Ledwo się powstrzymywał aby się nie rozpłakać. To było trudne i myślał nad tym parę godzin. W końcu doszedł do wniosku, że to najlepsze wyjście. A Harry stał nie wiedząc za bardzo co się właśnie stało?

No cóż, chyba stracił swoją miłość życia przez własne tchórzostwo. A najgorszy był fakt, że nie mógł się nawet swojemu najlepszemu kumplowi wypłakać w rękaw bo Louis nie mógł się dowiedzieć, że kiedykolwiek on i Max byli razem. Co najwyżej pozostaje mu Niall. Jednak teraz nie miał na to ochoty. Wziął głęboki oddech, odchrząknął i wrócił do gości.

- Wszystko w porządku? – zapytała Karen widząc Harry’ego, który prawie płakał.

- Tak, tak. Wszystko okej. – odparł i usiadł ponuro na krzesełku. Dziewczyna spojrzała ze zmarszczonymi brwiami na loczka a potem na miejsce gdzie przed chwilą rozmawiał z Maxem. Po chwili potrzasnęła głową i wróciła do Jima.

                                                                       KONIEC

Znów tyle czekaliście, ponieważ było mało komentarzy :C

Dlaczego? Nie możecie napisać „zrobione” albo chociaż dać jakiś uśmieszek? Cokolwiek?

Ten odcinek pisało mi się wyjątkowo trudno a to dlatego, ponieważ mam zanik weny. W ogóle zero motywacji. Nie mam dla kogo za bardzo pisać.

Następny odcinek nie wiem kiedy się pojawi bo jak pisałam „brak motywacji, weny”.

W ankiecie zagłosowało 43 osoby! Wiecie jaką ja bym miała radochę jakby chociaż 20 (nie anonimków) skomentowało? Od razu lepszy humor, lepsze pomysły, lepsze wszystko.

Co do odcinka to ten był taki trochę smutny pod koniec ale – taki był zamiar.

Może jeszcze wyjdzie słońce u niektórych bohaterów? Kto wie?

Naszły mnie ostatnio takie myśli czy nie założyć nowego blooga i tam nie zacząć pisać historii o 5SOS? Co o tym myślicie?

O 1D też oczywiście napiszę nowe ff na tym bloogu (tyle że mając dwa bloogi rozdziały będą się pojawiać rzadko). Chciałam po prostu się wykazać i wymyśleć fajną i ciekawą fabułę taka, która przyciągnie czytelników. Uważam, że mam możliwości i cały czas się rozwijam a to ff można pod pewnymi względami zaliczyć do "typowych". Nawet ostatnio na moim TT naśmiewałam się z niektórych tekstów.

Także przemyślę to jeszcze i pytam was: jesteście fanami 5SOS? czytalibyście coś o nich?

Tylko ostrzegam: nie jestem fanką hetetro ff. Po prostu mnie irytują. Więc kogo byście (jak coś) chcieli w głównych rolach?

Do następnego Xx