One direction 4 odcinek 76

One direction 4

Odcinek 76

Następnego dnia Louis siedział totalnie załamany nad spalonym tostem, którego nie miał ochoty jeść, ale chciał zgrywać męczennika któremu nawet jedzenia nie udało się przyrządzić. Harry znów wszedł do kuchni w doskonałym humorze. Otworzył lodówkę, wyjął z niej sok i podśpiewując sobie wlał go do szklanki. Kiedy się odwrócił zauważył, że coś jest nie tak. Wtem zauważył spalonego tosta.

- Rozumiem twoje załamanie nerwowe. Pierwszy raz nie udało ci się idealnie zrobić tosta. Tragedia. – powiedział siadając obok kumpla.

- Tost to taki efekt specjalny. Głównym problemem jest Karen. – wyznał patrząc się w stół.

- Miłość najlepiej buduje się po szczeblach przyjaźni. Teraz jest ciężko ale będzie lepiej.

- Problem w tym, że żadnej przyjaźni nie będzie. Nie zgodziła się.

Harry zakrztusił się sokiem. Zaczął kaszleć przez 5 minut. Gdy przestał, powiedział:

- Co? Ty poważnie? Jak mogła się nie zgodzić?  - jęknął przerażony. – Boże! I co teraz będzie?

- Nic. Po prostu prześpię się dzisiaj z 3 przypadkowymi dziewczynami i jakoś zapomnę. Aha i załatw mi na dzisiaj prochy.

- Co? Louis!

- A sorry to Liam ma numer do dilera. Mój błąd. – rzekł klepiąc go po ramieniu.

- Żadnych dziewczyn i żadnych prochów!

- Hazza bez obaw trochę ci dam.

- Nie o to chodzi. – powiedział wywracając oczami. – Po prostu dzisiejszy wieczór masz zajęty …

 W tym momencie zadzwonił komórka Louisa. Już wiedział kto to. Nie musiał patrzeć na wyświetlacz. Poznał po piosence żałobnej która zwiastowała telefon od matki.

- Co jest, mama?

- Witaj, słonko. Muszę ci powiedzieć, że jestem z ciebie dumna! Ty i Karen, ah! Od przyjaźni do miłości droga najkrótsza. Mam nadzieje, że opowiecie jak to jest kiedy chłopak ze swoją byłą postanawiają się zaprzyjaźnić w dzisiejszym wywiadzie na żywo. Powiedziałam, że na pewno będziecie. Także do 20:00, słonko!

Po tych słowach się rozłączyła. Tomlinson powoli odłożył telefon na stół i spojrzał na Harre’go, który udawał, że czyta gazetę.

- Wiedziałeś, że Nicole Karshadian jest w ciąży?

- To twoja wina! – Uniósł się.

- Co? Nie zrobiłem jej bachora! Jak możesz tak myśleć?

Louis wyrwał mu gazetę i rzucił w kąt.

- To twoja wina. Uważasz, że jak wrócę do Karen to moja matka ci wybaczy?

- Obiecała, że będzie mnie chociaż tolerować. – odpowiedział nieco zawstydzony. – Ale masz rację, kto ją tam wie.

- Ty idioto! Przecież Karen nie chce być moją przyjaciółką! I nie przekonam ją do wywiadu o 20:00! Jak ty to sobie wyobrażasz? Pójdę tam sam i co powiem? Że moja eks się rozmyśliła, tak? Boże! Co za wstyd. I to przed całą Anglią. – Louis zaczął nerwowo chodzić po pomieszczeniu w te i we w te. – Dawno nie pokazywałem się w TV, brakuje mi tego ale … jeśli mam się ośmieszyć to dziękuje bardzo za taki występ. Najgorsze jest  to, że ośmieszenie to nic w porównaniu z gniewem matki kiedy jej powiem, że z wywiadu nici także … musisz mi pomóc.

- Co? – jęknął.

- Masz przekonać Karen, żeby wystąpiła ze mną w tym wywiadzie. Użyj swojego uroku i podziała. Mnie potrafisz przekupić to i z nią uda ci się bez problemu.

- Ale co mam zrobić?

- Nie wiem … pocałuj, przytul, powiedz że ją nadal kochasz i serce ci pęka takie tam bla bla bla. Zezwalam ci nawet zabrać ją na randkę. Cokolwiek tylko niech się zgodzi!

- Szkoda, że nie dostałem zezwolenia na całowanie miesiąc temu. – rzekł z ciężkim westchnieniem Harry. – Ale naprawdę mogę ją zabrać na randkę?

- Byle na taką szybką bo o 20:00 mamy wywiad. – powiedział Lou i skierował się w stronę wyjścia.

- Jeszcze jedno! – zatrzymał go Styles. – A jakby między nami doszło do czegoś więcej niż pocałunków?

- Daje ci wolną rękę. Bierz ją całą. Tylko ma się zgodzić.

Harry pokiwał głową. Ah, Lou zrobił wiele żeby nie wyjść na durnia przed całą Anglią.

                                                                       ***

W szkole, Liam specjalnie urwał się z lekcji Biologii aby zdążyć na próbę czirlidejek. Uśmiechając się szeroko zajął miejsce na trybunach i z podziwem obserwował dziewczyny. Miał nadzieje, że jak skończą to umówi się jedną z nich, a na razie zdecyduje która to ma być. Zapatrzony w nie, prawie nie zauważył kujona, który siedział trochę dalej od niego. Zainteresowany faktem, dlaczego zwiał z lekcji podszedł do niego. To było do Maxa nie podobne.

- Ekhem, Max ty się dobrze czujesz? – spytał z troską.

- Czuje się jakbym w brzuchu coś miał. – odpowiedział wpatrzony w dziewczyny.

- Może dziecko?

Max popukał się w czoło.

- Raczej motyle, milion motyli. Czuje się dziwnie szczęśliwy i nie mogę się na niczym skupić. Ostatnio tak miałem gdy zakochałem się w Pani Wisson a potem w tej murzynce.

- A więc która? – zapytał Liam wskazując ruchem głowy na czirlidejki.

- Ta blondynka z przodu. – odparł szybko wpatrując się w nią jak w obrazek. Payne o mało co nie zakrztusił się powietrzem.

- Stary to ich przywódczyni. Zwykle takie panienki są puste, głupie i nie zwracają uwagi na takich jak ty.

Max zmierzył go wściekłym wzrokiem.

- Uważasz, że nie jestem dla niej wystarczająco dobry?

- Uważam, że ona nie jest dla ciebie wystarczająco dobra.

- Okej, a więc się przekonamy! Po próbie do niej zagadam!

- A ja po próbie się z którąś z nich prześpię. Którą być proponował? Bo wiesz zastanawiałem się nad tą z czarnymi włosami?

- Jesteś nienormalny. Nie pytam nawet ile miałeś lat gdy pierwszy raz zrobiłeś TO z dziewczyną.

- Sam nie wiem. Na wszystkich imprezach jestem pijany i tylko budzę się nagi obok nich, tak więc psychicznie nadal jestem prawiczkiem.

                                                                                  ***

Niallowi coś się pomyliło i myślał, że nauczycielka zwolniła ich z ostatniej lekcji, toteż był wcześniej w domu. Wcale go nie zdziwił fakt, że inni idą do Sali biologicznej i sam wychodził ze szkoły. Wręcz przeciwnie. Cieszył się, że w szatni nie było tłoku … Wszedł do domu i rzucając plecak w kąt rozłożył się na kanapie. To był naprawdę męczący dzień w szkole i jeszcze w –f na którym biegali przez 30 minut, znaczy Niall tylko tyle biegał bo po tym czasie zrobił się taki czerwony, że pani kazała mu usiąść, bojąc się, że zaraz wykituje na zawał. Blondyn pochwycił w ręce pilota i zaczął przewijać bezmyślnie kanały. Wtem zauważył leżący na stoliku zeszyt. Nie miał pozaginanych rogów, ani plamy po coli … Nie należał do nikogo z 1D. Tego Horan był pewien. Nie namyślając się długo, zaczął go przeglądać. Zdjęcia jakie tam były zaskoczyły go! Otóż były zdjęcia całego One direction i wszystkie informacje o nich! Data urodzenia, szkoła do której chodzą, miejsce zamieszkania, ciekawostki na ich temat … Dosłownie wszystko.

- Nie ruszaj co nie twoje. – powiedział ostro Ivan wyrywając mu go z ręki.

- Ty psychopato! Dzwonię po gliny. Koniec z tym! – krzyknął chłopak i wyjął z kieszeni telefon. – Mam cię dosyć. Jesteś chory!

- I co im powiesz? Że mam wasze zdjęcia? Połowa waszych fanek ma wasze plakaty w pokojach! Pozwij je wszystkie! Niech psychopatki idą do pudła. – powiedział z kpiną. Niall ciężko wzdychając odłożył telefon. Co racja to racja. Nie mógł z powodu takiej błahostki dzwonić na policję.

- A więc po co ci nasze zdjęcia i informacje o nas?

- Nie domyślasz się? Jestem waszym największym fanem! Uwielbiam was! A ciebie Niall darzę szczególną sympatią. Te twoje blond włosy i styl ubierania! Oh i Ah! Jesteś cudowny. Czasem żałuje, że nie jestem dziewczyną. Gdybym był to … nie chciałbyś wiedzieć co bym sobie wyobrażał.

Horan przez moment poczuł nagłą sympatię do Ivana.

- Naprawdę?

- Oczywiście! Nie wyobrażam sobie przystojniejszego chłopaka. A twój śmiech? Słyszałeś go? Po prostu żaden chłopak się do ciebie nie umywa. Masz coś w sobie, nie wiem co, ale coś co cię wyróżnia z tłumu. Istny ideał.

- Wow, Ivan. – Niall był pozytywnie zaskoczony jego słowami. – Przyznaje, że gdybym nie miał dziewczyny … Ekhem, to znaczy pochlebiasz mi. Dzięki. Pójdę coś zjeść bo bez żarcia mam zboczone myśli.

Horan udał się do kuchni, zastanawiając się nad tym, jak łatwo Ivanowi przychodzi zjedynowanie sobie ludzi.  

                                                                       ***

Po próbie Max podszedł do jednej z czirlidejek. Był oczarowany jej urodą, włosami i sposobem poruszania się. Czuł, że się zakochał i to tak naprawdę.

Cały zestresowany, zaczął:

- Eee, cześć jestem Max. A ty?

- Leyla. – odpowiedziała patrząc na niego z pogardą. – Jesteś tym szkolnym kujonem, tak?

- Nie powiedziałbym, że od razu kujonem ale lubię się uczyć.

- Spoko, kujonie. – powiedziała ze sztucznym uśmieszkiem. – Przedstawisz mnie może twojemu słodkiemu koledze? Widziałam jak rozmawialiście.

- Eee, jasne. To Liam Payne.

- Wiem kto to, dlatego chce z nim gadać.

Max podrapał się w tył głowy lekko speszony. W końcu zawołał Liama, który nie chętnie przerwał pogawędkę z czarno włosom dziewczyną.

- Czego? – spytał przez zaciśnięte zęby.

- Leyla chce cię poznać. Uważa, że jesteś słodki. – powiedział wywracając oczami. – No dalej! Zalicz ją a ja niech zostanę ze złamanym sercem. – dodał i wściekły wyszedł z sali.

- Cześć Liam. – rzekła z uśmiechem. – Masz ochotę się ze mną umówić? Widziałam jak na mnie patrzysz na próbie.

- Ja nie … - urwał, ponieważ ugryzł się w język. – Rozbierałem cię wzrokiem. Byłaś wspaniała. – Uśmiechnął się do niej. – Ale nie mogę tego zrobić kumplowi, sorry.

- Czego? Ja tylko się chciałam umówić, tak po przyjacielsku. To wszystko. Max się nawet nie dowie. Bez obaw.

Liam zaczął się wahać.

- No dobra. Ale wiedz, że jak się dowie to już po mnie.

- Nie dowie się. – zapewniła.

                                                                                  ***

Harry zapukał lekko do drzwi domu Karen. Zastanawiał się w jaki sposób ją przekonać aby zgodziła się wystąpić dzisiaj z Louisem w wywiadzie na żywo.

Pomyślał, że najlepszym sposobem chyba będzie błagać ją na kolanach powtarzając, że jest miłością jego życia i żeby zrobiła to dla niego ale …  zdał sobie sprawę, że gadanie o jego miłości do niej to takie małe granie na uczuciach. Owszem, mogłaby się zgodzić ale tylko i wyłącznie dla niego, a nie dlatego, że chce pomóc swojemu eks.

- Cześć. Miło, że postanowiłeś wpaść. Idę dziś z Juliette do kina i nie mogę się zdecydować na bluzkę. Chodź, pomożesz mi. – powiedziała dziewczyna na wstępie i pobiegła na górę do swojego pokoju. Styles zrobił podobnie i już po chwili znalazł się w jej ‘oazie’. – To która? – spytała machając mu przed oczami rzeczami.

- Zielona. – odpowiedział szybko.

- Ale tu nie ma zielonej. Jest tylko niebieska i czerwona. – zauważyła nieco zaskoczona.

- No o to mi chodziło. To weź niebieską i czerwoną.

Karen zmarszczyła brwi.

- Mam założyć obie? Harry dobrze się czujesz? Wydajesz się być rozkojarzony. – Dziewczyna odłożyła rzeczy na łóżko i spojrzała na niego ze współczuciem. – Co znów się zakochałeś a dziewczyna Twoich marzeń ma chłopaka?

- Dziewczyna moich marzeń nie ma chłopaka. – odparł z lekkim uśmiechem.

- Harry …

- Nie chodziło mi o ciebie! – zaprotestował. – Wiele dziewczyn nie ma chłopaków. Nie jesteś jedyna, nie martw się. Po prostu ona jest brunetką …

- Harry …

- Ale to nadal nie ty. Wiele dziewczyn bez chłopaków są brunetkami. Ale ona uwielbia fotografować i …

- Tak, tak wiem wiele dziewczyn które są brunetkami nie mają chłopaków i lubią fotografować a także lubią czerwony kolor i kochają zwierzęta i mają psa Lennie’go i przyjaciółkę Juliettte.

- Dokładnie! Także widzisz, nie chodzi mi o ciebie tylko o inną dziewczynę.

Karen wywróciła oczami. Zachowanie Harr’ego nieco działało jej na nerwy.

- Okej załóżmy, że nie jestem dziewczyną Twoich marzeń, chodź oboje znamy prawdę. W takim razie po co przyszedłeś? – spytała siadając na brzegu łóżka. Chłopak spoczął obok niej. Spojrzał prosto w jej oczy i przypomniały mu się słowa Louisa aby zrobił wszystko co w jego mocy by Karen zgodziła się wystąpić w dzisiejszym wywiadzie na żywo. Nie miał pewności czy jego przyjaciel mówił poważnie czy tylko tak sobie gadał …

- Słuchaj, wiem że nie zgodziłaś się być przyjaciółką Louisa ale na dwie godziny musisz nią zostać czy to ci się podoba czy nie. – powiedział stanowczym tonem.

- Że co?! – uniosła się lekko. – Ty chyba sobie żartujesz? Po co miałabym nią zostać na dwie godziny?

- Bo tyle trwa wywiad?-  Harry zrobił minę niewiniątka.

- Co? Jaki wywiad? No chyba mi nie powiesz, że wywiad na żywo!

- No tak jakby trochę taki na żywo … Ale to nie wina Louisa tylko moja i jego matki. Nie gniewaj się na niego.

- Powiem to raz: Nie będę uczestniczyła w tym całym show. Jeśli on chce proszę bardzo, ale mnie niech w to nie miesza. Już nie jesteśmy razem więc nie ma prawa mnie o coś takiego prosić.

- Ale to nie on prosi, tylko ja. – zauważył z uśmiechem. – Po za tym chyba nie chcesz sprowadzić na niego gniew Christiny, co? No i jeszcze publiczne ośmieszenie  i … i … i wiele innych rzeczy.

Karen ciężko westchnęła. Miała wrażenie jakby Louis miał ją na własność, nawet teraz kiedy nie są razem. Musi być na każde jego skinienie i każdą jego zachciankę. Bardzo nie chciała się zgodzić ale Harry tak ładnie prosił … A ona go tak lubiła …

- Ale Harry! To wywiad na żywo! Tam będzie publiczność, kamery i .. to na żywo! Boże! – Dziewczyna wstała z łóżka i zaczęła nerwowo chodzić po pokoju. – To na żywo … - powtarzała w kółko, jakby płyta jej się zacięła.

- Zrozumiałem za dwudziestym razem. – powiedział ze śmiechem. – W każdym razie, tyle gwiazd się ośmieszyło przed kamerami a ty masz tą taryfę ulgową, że nie jesteś sławna i nikt o tobie nie będzie gadać. Karen, proszę zgódź się. Christina się bardzo ucieszy i zdobędę u niej dodatkowego plusa, a wiesz że …

- Tak, tak wiem. Nie możesz znieść myśli, że ktoś mógłby cię nie lubić. Gdy tak się dzieje, zastanawiasz się dlaczego? Harry, nie musisz się wszystkim naokoło podlizywać. Masz w sobie coś co przyciąga ludzi …

- Więc dlaczego to coś nie działa na matkę Louisa? Nienawidzi mnie za parę pocałunków z Tobą, podczas gdy ciebie wielbi. Nie mogę tego zrozumieć … przecież jestem słodszy …

- Oczywiście, że jesteś słodszy. – rzekła z uśmiechem. – Nie wierzę, że to mówię ale okej, wystąpię w tym przeklętym wywiadzie.

Harry otworzył oczy ze zdziwienia. Przecież nawet nie zaczął błagać jej na kolanach! Wow! A jednak jego urok osobisty działa bardziej niż się spodziewał.

- Naprawdę? Karen, nie masz pojęcia ile to dla mnie znaczy! – wykrzyknął i wstał z łóżka po czym do niej podbiegł z zamiarem pocałowania jej w policzek, ale w ostatniej chwili najwyraźniej zmienił zdanie. Przystanął obok niej udając, że bardzo zainteresowała go ściana.

- To na którą mam być gotowa?

- Na 20:00. – odpowiedział nadal wpatrując się ścianę. – Louis po ciebie przyjedzie, nie martw się. – dodał z dziwnie smutnym uśmiechem. – Także bądź gotowa … - W tym momencie spojrzał na nią. Oboje wpatrywali się w siebie przez pewien czas. Chłopakowi kolejny raz przypomniały się słowa Tomlinsona ‘Możesz z nią robić co chcesz’. Oj, gdyby jego kumpel wiedział co on chciał z nią robić! Szczęka by mu opadła i raczej nie prędko wróciła na swoje miejsce.

- Będę na pewno gotowa. – powiedziała wyrywając się z zamyślenia. – A ty tam będziesz?

- Jasne, że będę. Czemu miałbym nie być?

- To fajnie. Chociaż jedna normalna osoba w tym całym chorym show.

Harry uśmiechnął się tym razem radośnie. Karen nie miała pojęcia jak jej słowa potrafią poprawić humor …

                                                                       ***

Kiedy loczek oznajmił pasiastemu, że jego eks się zgodziła aż zaniemówił! Był prawie pewien, że Styles polegnie i będzie musiał to sam załatwić, swoim urokiem. Ale tak się nie stało. Poklepał go po ramieniu z uznaniem.

- Wow, Hazza nie znałem cię od tej strony. – powiedział.

- A widzisz? Wujek Harry zna się na rzeczy.

Louis zmierzył go groźnym wzrokiem.

- Uważaj na słowa, chłopcze.

- Okej, przepraszam. Tylko ty masz prawo być wujkiem Louisem. Mój błąd.

- No ja myślę … Nadal nie mogę uwierzyć, że Karen się zgodziła. Jest mi wstyd, że byłem prawie pewien, że ci się nie uda … przepraszam. Oczywiście, mam nadzieje, że nie musiałeś jej całować, co? – spytał z nerwowym śmiechem.

- Całować nie ale inne rzeczy wiesz … - zaczął z cwanym uśmieszkiem. 

- Co? Harry mów jaśniej!

- Chodzi mi o to, że … no wiesz … powiedziała, że jestem słodki …

- Co? – jęknął Louis.

- Oczywiście zezwoliłeś na wszystkie możliwe sposoby przekonania jej, pamiętasz?

Tomlinson pokiwał głowa. Co racja to racja. Sam mu to wszystko zaproponował, więc teraz nie powinien mieć pretensji ale to nie jego wina, że zżerała go zazdrość. Chodź wiedział, że nie powinna … Karen to przeszłość. Nic ich nie łączy a jednak … cały czas nie może o niej zapomnieć i szuka różnych sposób aby być blisko niej i jeszcze Eva … Po co mu w ogóle był ten cały udawany związek? Teraz tylko Karen się przez to od niego odsuwa.

- Niestety pamiętam. – przyznał ze spuszczoną głową. – Dobra, idę się szykować. Ty też powinieneś. Popatrz na siebie!

- A no rzeczywiście, milimetrowa plamka na moich czarnych rurkach! O boże! No kurwa wywalą mnie za niechlujstwo!

Lou wywrócił oczami, ah Hazza … gorszy od niego, czasami.

                                                                       ***

Karen razem z Louisem dotarli na miejsce o 19:30. Musieli mieć jeszcze chociaż te pół godziny na przygotowania. Christina już tam była i coś zapisywała w notatniku. Kiedy Tomlinson czekał na swoją kolej u charakteryzatorki podszedł do matki zaciekawiony. Usiadł obok niej na skórzanej kanapie i zaczął patrzeć jej przez ramię.

- Synu co ty odpierniczasz? – spytała w końcu znudzonym tonem gdy Louis prawie na niej leżał.

- Ja ten no … paczę, nie? – odpowiedział z głupim uśmieszkiem. – No matka nie miej sekretów, pokaż co tam piszesz.

- Milcz! Muszę się skupić.

- Skupiać to ty się możesz w czasie …

Christina spojrzała na niego zaciekawionym wzrokiem.

- No? Dalej mów, słońce, przy czym to ja się tak skupiam.

- No ten … Przy jedzeniu. – powiedział niepewnie drapiąc się w tył głowy. – Każdy powinien skupiać się przy jedzeniu jak Niall.

- Myślałam, że znów zaczniesz gadać o …

- Louis teraz twoja kolej! – krzyknęła charakteryzatorka. Chłopak ciężko wzdychając do niej podbiegł. Był ciekaw co też powie jego matka …

Tymczasem, Karen usiadła obok Christiny ciężko wzdychając. Bała się, cholernie się bała. To będzie na żywo! Tam będzie publiczność! Będzie musiała kłamać, że jest przyjaciółką swojego eks! Takie tanie show nie jest dla niej. Źle się w tym czuła, w przeciwieństwie do Louisa. To był jego świat. Jego świat do którego nie należała.

- Wiem, że jesteś zdenerwowana i wiem też że raczej nie przepadasz za moim synem … - Zaczęła matka Tomlinsona. – Ale zrób to. Dla niego. On nadal cię lubi i możesz być pewna, że z Evą nie łączy go nic poważnego. A jeśli nawet, to nigdy nie pokocha jej tak jak ciebie. Byłaś dla niego tą jedyną na zawsze.

- Widocznie nie na zawsze skoro zerwaliśmy. – zauważyła w zamyśleniu. – O matko! Już 19:55. Zaraz musze wyjść na tą przeklętą scenę … O! Jest Harry, Niall, Zayn i Liam. Może dodadzą mi trochę otuchy. – dodała i skierowała się w ich stronę …

                                                                                  ***

Prezenterka o równej 20:00 zaczęła na rozpoczęcie show mówić różne dowcipy. Minęło trochę czasu zanim zapowiedziała Louisa i Karen. Dziewczyna z sekundy na sekundę była coraz bardziej zestresowana. Nerwy po prostu zżerały ją od środka. Czuła się jak przed ważnym testem z matmy do którego nic nie umie! To było okropne uczucie! W końcu kobieta, powiedziała te nieszczęsne słowa: A teraz zapraszam na scenę Karen Watson i Louisa Tomlinsona.

Publiczność zaczęła bić brawa, a Harry piszczeć jak małe dziecko. Niall który miał go dosyć wsadził mu w usta kanapkę ku złości loczka, uważał on bowiem, że takie coś prowadzi do udławienia a w pomieszczeniu raczej nie ma lekarza.

- Nie idę. – stwierdziła Karen, która nadal stała za kulisami. – Wychodzę. Przepraszam, Louis.

Chłopak jednak uśmiechnął się i złapał ją mocno za rękę. Pomimo jej protestów wciągnął ją wręcz na scenę. Miał nawet wziąć ją na ręce, ale stwierdził, że to już przesada. Ludzie mogliby sobie pomyśleć, że są znów razem. Dla niego to nie problem, ale Karen byłaby wściekła.

- Witajcie. Musicie wiedzieć, że to dla nas wszystkich zaszczyt, że zgodziliście się wystąpić w dzisiejszym odcinku programu. – powiedziała na wstępie prezenterka z szerokim uśmiechem. – Proszę, usiądźcie.

Dwójka posłusznie zajęła miejsca na kanapie. Louis chciał obok Karen, ale ona polazła na sam koniec tak, że prawie z niej spadała.

- Dla nas to zdecydowanie większy zaszczyt. – odparł chłopak z nerwowym uśmiechem, zerkając co 3 sekundy na Karen, która zrobiła się dziwnie czerwona na twarzy.

- Jak się czujecie? W porządku? Karen, coś kiepsko wyglądasz. Może chcesz wody? – spytała kobieta. Dziewczyna pokręciła przecząco głową, milcząc. Louis miał ochotę krzyknął do niej: Powiedz coś! Cokolwiek! To nie musi być nic mądrego, ale po prostu się odezwij!

- Karen po prostu strasznie stresuje się tym wywiadem. – powiedział za nią Tomlinson.

- Ależ nie ma po co! To ja może dla rozluźnienia zadam wam proste pytanie. Jak to się stało, że zostaliście przyjaciółmi? Zwykle pary które zrywają, nienawidzą się. A u was stało się na odwrót. Karen, może pierwsza coś powiesz?

Dziewczyna otworzyła szeroko oczy! A więc nastała ta chwila, że trzeba się odezwać! Masakra. Bała się, że palnie jakąś głupotę i magazyny plotkarskie będą ją wyśmiewać.

- No skarbie, powiedz coś. – zachęcił ją Louis.

- Ja jednak poproszę tę wodę. – odezwała się w końcu Karen, na co Lou wywrócił oczami. Prezenterka uśmiechnęła się po czym podała jej szklankę przejrzystego płynu.

- Proszę bardzo. Już lepiej? Możesz mówić?

Brunetka kiwnęła głową. Odstawiła szklankę najwolniej jak tylko potrafiła i spojrzała błagającym wzrokiem na Louisa, który gapił się w jedną z kamer z czarującym uśmiechem.

- Tak, mogę mówić.

- Świetnie. A więc jak to było z wami?

Karen wzięła głęboki oddech. Co ma teraz powiedzieć? ‘My tak naprawdę się nie przyjaźnimy’, ‘Uważam, że to najbardziej wkurzający chłopak na całym świecie’, ‘Już sam jego widok mnie wpienia’.

- Normalnie. – odpowiedziała cicho. – Byliśmy razem, a potem zostaliśmy przyjaciółmi.

Prezenterka roześmiała się najwyraźniej już znudzona zachowaniem Karen.

- To wiemy, ale w jaki sposób zostaliście przyjaciółmi?

- W normalny. – odpowiedziała dziewczyna bezproblemowo. Louis zdał sobie sprawę, że musi wkroczyć do akcji. Nie może pozwolić doszczętnie jej się ośmieszyć.

- Karen ma rację. W normalny. Tak większość innych par rozstaliśmy się w zgodzie. Po prostu stwierdziliśmy, że do siebie nie pasujemy i tyle. Przyjaźń jest o wiele lepsza. Może to zabrzmi dziwnie, ale mamy teraz więcej czasu na rozmowę niż wtedy. Ogólnie mamy lepszy kontakt. Zdaliśmy sobie sprawę, że to najlepsze co mogliśmy dla siebie zrobić. – odezwał się chłopak.

- Przepraszam, że zadam to pytanie, ale czy tylko to był powód waszego rozstania? Według magazynów plotkarkich, Karen miała romans z kimś dla ciebie bardzo ważnym. Zrobiono wam zdjęcie jak wychodziliście z restauracji, a ty byłeś wściekły. Jak to wyjaśnicie?

- W bardzo prosty sposób, prawda Karen? No mów, kotku.

Dziewczyna zmierzyła go groźnym spojrzeniem. No oczywiście! Ten chłopak zawsze musi obciążać ją trudnymi zadaniami.

- Tak, zdradziłam go. – wyznała. A Louis otworzył oczy ze zdziwienia. Takiego obrotu spraw się nie spodziewał. – Po prostu nigdy nie miał dla mnie czasu. Zawsze wszyscy i wszystko było ważniejsze. Nie zabierał mnie na ważne imprezy, wolał tam bywać sam.

- Bo mówiłaś, że ciebie takie coś nie interesuje! Robiłem to dla ciebie! – uniósł się.

- Dla mnie olewałeś mnie. Naprawdę twórcze, Tomlinson. – powiedziała z sarkazmem.

- Nie olewałem cię! Zresztą, wcale nie jesteś lepsza! Wolałaś podrywać naszego anglistę.

- Nie podrywałam Ryana! A ty flirtowałeś z Evą!

- Nie flirtowałem z Evą! A nawet jakby to miałem powody bo pocałowałaś Harre’go!

Po tych słowach na Sali zapadła cisza. Karen nigdy by się nie spodziewała, że Louis powie to publicznie. Sam się bardzo starał, żeby ta informacja nie ujrzała światła dziennego. Zapłacił wielu czasopismom żeby tego nie ujawniali, ponieważ Christina podała im tę nowinę.

- Pocałowałaś Harre’go? – wykrztusiła wreszcie prezenterka do Karen.

- Pottera! – krzyknął szybko Louis. – A właściwie jego plakat. Karen jest fanką. – dodał ze sztucznym uśmiechem.

- A może nie Pottera tylko Stylesa? – spytała kobieta.

- Stylesa? Pfff, oni się nawet nie lubią! Mam uwierzyć, że moja przyjaciółka chociaż by go dotknęła? Bardzo zabawne. Oni się nienawidzą! Nigdy nie uwierzę w ich romans. – Tomlinson roześmiał się szyderczo. – To głupie brednie. Zróbmy przerwę. Zdenerwowałem się na samą myśl, że coś takiego w ogóle mogło mieć miejsce.

                                                                                  ***

Za kulisami Karen podeszła do Louisa. Była mu bardzo wdzięczna za te słowa. To jak ją bronił, wiele dla niej znaczyło.

- Dzięki.

- Za co? – Zdziwił się.

- Za to co powiedziałeś. To było urocze. Przepraszam, że tak na ciebie naskoczyłam. To nie było miłe z mojej strony. Sprowokowałam cię.

- Nie no spoko. – uśmiechnął się. – Zdarza się nawet najlepszym.

- Wiesz … tak postępują tylko przyjaciele … bronią się i … myślę, że nie byłbyś złym kolegą.

- Co? – spytał zaskoczony. – Czy ty mi proponujesz przyjaźń?

- Tak na próbę. Mamy 2 tygodnie

- 3 tygodnie.

- 16 dni.

- 21 dni.

- Zgoda.

- Ha! To 3 tygodnie! – krzyknął uradowany Louis.

- Cholera. – mruknęła.

- Karen i Louis jako przyjaciele. Hm, to coś nowego …

                                                                       KONIEC

Mamy odcineczek! Uff, udało mi się napisać. Jest 23:30, a ja dopiero teraz dodaje. Ale mam tępo, nie ma co.

Przede wszystkim odcinek następny pojawi się 26 stycznia, albo 21 stycznia.

Oddaje kompa do naprawy i nie wiem kiedy mi go oddadzą z powrotem.

Kończe papaja <333.