One direction 5 odcinek 121

Harry nadal nie umiał się pogodzić z tym co wczoraj usłyszał od Zoe. Był dla niej tylko zabawką, pocieszeniem… po Zaynie! Tak naprawdę nikt go tak właściwie nie kochał. Ani Molly, Karen czy Zoe. 3 dziewczyny, które złamały mu serce. Czuł się tak cholernie źle z tym. Chciał być dla kogoś najważniejszy. Chciał aby istniała taka osoba, która rzuci wszystko i przyjedzie się z nim spotkać, ponieważ nic ani nikt nie będzie się bardziej liczył. Hazz czuł, że była taka osoba. Ale tą osobą był chłopak w dodatku jego przyjaciel. To było dziwne.  Nigdy nie miał takich myśli względem niego. Nie umiał przyjąć do wiadomości, że nagle mogłoby być inaczej.

- Wszystko okej? – spytał Zayn przecierając oczy.

- Tak, tak. – mruknął chodź wcale nie było okej. Zaraz powinni być w szkole a on wolał zostać w domu i po użalać się nad sobą.

- Wyglądasz marnie. – stwierdził mulat i nalał sobie soku do szklanki. – Myślę, że nie jest okej.

- No co ty nie powiesz. – Harry chodź nie powinien ale był zły na Zayna. Bo gdyby nie robił jakiś głupich nadziei Zoe to ta nigdy nie musiałaby wykorzystywać loczka aby się pocieszyć.

- A więc o co chodzi? – Malik odwrócił się w jego stronę i upił łyk ze szklanki.

- Wyobraź sobie, że wczoraj omal nie przespałem się z Zoe… - zaczął a mulat wydał z siebie okrzyk zdumienia po czym zaczął klaskać w dłonie. Zaraz potem przypomniało mu się, że Max jest zakochany w Harry’m i gdyby się o tym dowiedział byłby załamany. Biedak. – Ale pokłóciliśmy się.

Zayn zmarszczył brwi.

- O co poszło?

- No cóż, powiedzmy, że postanowiła wyznać mi prawdę. – westchnął ciężko.  – Powiedziała, że tak naprawdę kompletnie nic dla niej nie znaczyłem. Zawsze tylko ty byłeś na pierwszym miejscu. – spuścił głowę. – Chciała się jakoś pocieszyć po tobie.

Zayna aż zatkało. Naprawdę myślał, że się zmieniła i gdyby nie wiedział o uczuciach Maxa to popierałby związek Harry’ego i Zoe. Wyglądało na to, że jest mądrą i miłą dziewczyną. Nikt nie przypuszczał, ze to wyrachowana suka.

- Poważnie? – zapytał nadal będąc w szoku. – Chodziło jej tylko o mnie? Ciebie miała kompletnie gdzieś?

- Otóż to. – Hazza kiwnął głową. – A najgorsze jest to, że… - urwał, ponieważ co miał powiedzieć? Najgorsze jest to, że przez nią straciłem Maxa najprawdopodobniej już na zawsze? Nie była tego warta a on za późno to zrozumiał.

- Stary… tak mi przykro. W sumie powinienem cię ostrzec albo przewidzieć, że ona nie mogła się tak szybko zmienić…

- To nie twoja wina. – stwierdził loczek. – Muszę sobie to po prostu przemyśleć i pogodzić się z tym. To wszystko.

                                                                       ***

W szkole Cathrin bardzo chciała umówić się z Liamem drugi raz. Nawet gdyby mieli iść do tej nudnej pizzerii to z Liamem nawet takie miejsce było o wiele ciekawsze niż jest w rzeczywistości. Lubiła go i miała nadzieje, że on czuje to samo. Na przerwie podeszła do niego i powiedziała:

- Cześć. Co słychać?

Chłopak momentalnie drgnął. Czy Cat się z nim przywitała? Dlaczego powiedziała mu „cześć”? Czy miała jakieś nadzieje na coś? No i najważniejsza sprawa: dlaczego nagle życie nabrało większy kolorów? Czy jej obecność naprawdę tak zmieniała wszystko? Nie chciał tego! Nie chciał myśleć, że mógłby się w niej…

- A co cię to obchodzi? – wzruszył ramionami.

- Wszystko w porządku? – zaniepokoiła się.

- Tak. Dlaczego uważasz, że jest inaczej? – Liam starał się aby jego głos brzmiał na jak najbardziej ostry.

- Zachowujesz się jakoś dziwnie. – stwierdziła.

- Bo nie jestem dla ciebie miły? – odburknął. – Czyli jestem taki jak zawsze. Dni dobroci dla plastików minęły. – uśmiechnął się cwaniacko ale gdy zobaczył smutek w oczach dziewczyny miał ochotę ją przytulić. Dlaczego zachowywał się jak skończony kretyn? Proste. Musiał odepchnąć ją od siebie. Od zawsze był typem podrywacza. Jedna dziewczyna nie mogła tego zmienić.

- Słucham?! – uniosła się. – Dni dobroci dla plastików? Uważasz mnie za plastik? I kto to mówi! Wielki Liam Payne! Myślisz, że każdy powinien ci usługiwać bo nie wiadomo kim jesteś! Mylisz się. Jesteś nikim. Przynajmniej w moich oczach. – powiedziała i odeszła od niego. Nie rozumiała jak mógł się tak zachować? Wcześniej był dla niej miły i zaprosił ją na randkę i naprawdę myślała, że się zmienił. No cóż, myliła się. Dobrze, że nie długo 3 liceum się kończy i nie będą musieli już na siebie patrzeć nigdy więcej.

Liam tymczasem ciężko westchnął. Cathrin go zdecydowanie znienawidziła ale nic nie mógł na to poradzić. Po prostu taki był i taką miał naturę.

- Ostatnio coś dużo spędzasz z nią czasu. – zauważył Niall poruszając zabawnie brwiami.

- A daj spokój. – Liam machnął nie dbale dłonią. – Wszystko spieprzyłem.

- Jak to? – Horan podbiegł do swojego przyjaciela, który zaczął iść przed siebie.

- Po prostu jestem idiotą.

- Z tym się zgodzę. – odpowiedział z poważną miną.

- Cathrin mnie teraz nienawidzi. W sumie tego chciałem ale… zdałem sobie sprawę, że jednak tego nie chciałem.

- Nie rozumiem. – blondynek przystanął na moment zostając w tyle. Liam był bardziej skomplikowaną osobą niż myślał.

                                                                                  ***

Cathrin tymczasem siedziała na ławce na korytarzu załamana i starała się powtarzać lekcje ale kompletnie nie mogła się skupić. Cały czas myślała o Liamie i jego zachowaniu. Jak mógł jej to zrobić? Jak mógł zrobić to sobie? Kiedy już myślała, że się zmienia to on … nadal jest taki sam.

- Czego się uczysz? – zagadała ją Juliette. Blondynka stwierdziła, że nigdy z nią nie rozmawiała i może czas zacząć?

- Biologii ale zupełnie nie mogę się skupić. – odpowiedziała chowając książkę do plecaka. I tak nic z tego nie wyjdzie.

- Boli cię coś? – Jul usiadła obok niej wyraźnie zaniepokojona.

- Tak. Serce. – spuściła głowę.

- To może idź do szkolnej pielęgniarki? To może być niebezpieczne. Zaprowadzić cię? – zaproponowała jednak Cat potrzasnęła głową.

- To nie taki ból. To raczej ból psychiczny. Rozczarowanie.

- Ktoś cię zranił? – zapytała a raczej stwierdziła.

- Owszem. – pokiwała głową.

- Zgaduje, ze Liam, ponieważ ostatnio zbliżyliście się do siebie. – powiedziała gładząc ją po ramieniu. – Powiedział ci coś złego?

- Nazwał mnie plastikiem. Juliette, on nadal uważa, że jestem pustą panną. Nie widzi we mnie nikogo więcej. Myślałam, ze się zmienił… Myliłam się.

Blondynka zaczęła się nad tym zastanawiać. Przecież widać było po Liamie, że lubi Cathrin, tak naprawdę lubi. Więc co mogło się zmienić przez ten krótki czas? Dlaczego tak ją nazwał? Ach! Nikt nie wie co on ma w swojej chorej główce. Jest dziwnym chłopakiem.

- Tu musi o coś chodzić. – powiedziała Jul stanowczo. – Jestem pewna, że Liam tak nie uważa.

- A skąd możesz to wiedzieć? Aż tak dobrze go nie znasz! Jest zapatrzonym w siebie idiotą! – krzyknęła i wstała gwałtownie z ławki. Założyła plecak na jedno ramię i powiedziała: - Idę. Cześć Jul. I dzięki za troskę. – posłała jej wdzięczne spojrzenie po czym poszła.

                                                                       ***

Karen postanowiła odwiedzić Louisa. Ostatnim razem dosyć ostro się pokłócili i dziewczyna zaczęła tego żałować. Nie powinna spotykać się z Jimem tylko dlatego, że on zobaczył się z Evą. To było nie fair. On ma dziecko i ma zobowiązania. Po za tym poinformował ją, że idzie do rodziców Evy. Był szczery. Nie ukrywał tego przed nią i powinna to docenić a nie mieć pretensje. Jeśli tak dalej pójdzie to zaczną się tajemnice i kłamstwa i zerwą. A tego nie chciała. Otworzyła drzwi i weszła do środka.

- Cześć. – powiedziała do Nialla, który jadł kanapkę i Harry’ego siedzącego na kanapie wyraźnie smutnego.

- Siema Karen! – odpowiedział radośnie Horan. – Ty pewnie do Louisa?

- Taak. Jest w swoim pokoju pewnie… - zbliżyła się w stronę schodów jednak blondynek potrzasnął głową.

- Nie ma go tam. Nie będziesz zadowolona ale nie będę cię okłamywać. Louis pojechał z Evą na badania.

- Na badania? – spytała zaskoczona. Przecież po dziewczynie nawet nie było widać, że jest w ciąży! Więc po jaką cholerę jej już badania? Wiedziała, że ta suka będzie wykorzystywać Louisa! Po prostu to wiedziała! On jednak jest zaślepiony i tego kompletnie nie widzi.

- Eva się źle czuła i Louis jej zaproponował. – odparł Nialler. – Ale nie bądź na niego zła.

- Jak mam nie być na niego zła?! – prawie wrzasnęła aż Harry i Niall zadrżeli. – Mój chłopak jest z tą pizdą sam na sam w szpitalu a ja mam się nie denerwować?!

- Na pewno zaliczą szybki numerek na Sali operacyjnej. – powiedział Harry poważnym tonem. Karen posłała mu groźne spojrzenie. – No co? – wzruszył ramionami. – Jesteś idiotką myśląc, że zdradzi cię w szpitalu. Są lepsze miejsca.

- Ale mogą po szpitalu pojechać do hotelu. – powiedziała ostrym tonem i zaczęła chodzić w te i w we te. Nie wiedziała co o tym myśleć? Była teraz mega wściekła na Louisa i nie miała ochoty go widzieć. Może do czasu kiedy wróci minie jej złość i będzie lepiej. Będą mogli pogadać wtedy normalnie. – Zostanę i poczekam tu na niego. – zadecydowała i usiadła obok chłopaków na kanapie.

- Twoja złość nic nie zmieni a sprawi, że zaczniecie się kłócić i już w ogóle nie dojdziecie do porozumienia. – powiedział Harry wpatrując się w ścianę z pustym spojrzeniem.

- A co ty takimi mądrościami sypiesz? Przeczytałeś poradnik pt. „Idealny związek?” – prychnęła pod nosem dziewczyna.

- Po prostu zrozumiałem kilka spraw. Może nie jestem już takim dzieckiem? – wstał z kanapy.

- Uważasz, że zachowuje się jak dzieciak?! – krzyknęła głośno aż Niall o mało nie spadł z kanapy. Nie lubił jak ludzie się kłócili dlatego w jego związku prawie nigdy nie dochodziło do spięć.

- Teraz tak. – rzekł loczek i skierował się w stronę drzwi. Musiał kogoś odwiedzić. I to szybko.

Tymczasem Karen nie wiedziała na kogo jest bardziej wściekła na Louisa czy na Harry’ego?

                                                                                  ***

Juliette coś tu nie pasowało. Najpierw Liam pomaga Cathrin w konkursie piosenki a potem zaprasza ją do pizzerii i na końcu nazywa plastikiem? To wszystko nie trzymało się całości, dlatego stwierdziła, że musi z nim porozmawiać i dowiedzieć się o co tak naprawdę chodziło. Bo w to, ze Paynowi coś się odwidziało i postanowił, że jednak jej nienawidzi… nie chciało jej się w to wierzyć. Weszła do domu One direction i ku swojemu zdziwieniu zobaczyła Karen, która siedziała na kanapie i postukiwała niecierpliwie palcami o oparcie.

- Już się zdecydowałaś?! – wykrzyknął szczęśliwy Niall widząc swoją dziewczynę. Ta zmarszczyła brwi nie wiedząc w pierwszym momencie o co mu chodzi a potem załapała. Biedny chłopak miał nadzieje, że Jul chce się z nim przespać.

- Ja właściwie do Liama. – stwierdziła.

- Co? Chcesz to zrobić z Liamem? – Niall spojrzał na nią z obrzydzeniem. Juliette roześmiała się i potrzasnęła głową.

- Nic z tych rzeczy. Muszę z nim porozmawiać na temat Cathrin. – odparła i skierowała się na górę. Gdy już tam była zapukała cicho do drzwi i otworzyła. Liam leżał na łóżku i grał na telefonie. – Cześć. – powiedziała nieśmiało.

- Hej Jul. – odparł chłopak i odstawił telefon. Spojrzał na nią nieco zaskoczony. Przecież nigdy nie przychodziła akurat do niego. O co może jej chodzić? – Coś się stało?

- Chciałam porozmawiać z tobą na temat Cathrin. – wyjaśniła dziewczyna na co Li od razu wywrócił oczami.

- Nie ma o czym rozmawiać. Było minęło. Nie chce do tego wracać. Jak już jej mówiłem dzień dobroci dla plastików minął.

- Nie rozumiem twojego zachowania. – przyznała Juliette siadając na brzegu łóżka. – Wydawało mi się, że ją lubisz i chcesz się zmienić pod jej wpływem.

- Hej! – uniósł się Liam. – Żadna dziewczyna nie będzie miała na mnie wpływu!

Nagle Juliette jakby olśniło. Jak gdyby zrozumiała powód dla którego Liam to robił. Spojrzała na niego i ciężko westchnęła.

- Boisz się bo polubiłeś ją za bardzo, co?

Payne’a zamurowało. Nie spodziewał się, że dziewczyna tak szybko dojdzie do tego wniosku. Czym siebie zdradził?

- Nie mam ochoty o tym rozmawiać. – odburknął a wtedy blondynka była pewna, że ma rację.

- Liam. Nie ma się czego wstydzić. Cathrin to wspaniała dziewczyna. To zrozumiałe, że ją lubisz.

- Wcale jej nie lubię. – chłopak nadal szedł w zaparte.

- Dlaczego musisz być taki uparty, co? – spojrzała na niego z ciężkim westchnieniem. – Ona cierpi. Jeśli naprawdę ci na niej zależy to idź i jej wyjaśnij całą sytuację. Jeśli od początku miałeś zamiar się tak zachowywać to… po prostu nie potrzebnie robiłeś jej złudne nadzieje. Cat to fajna dziewczyna.

Po tych słowach Jul wyszła z pokoju a Liam ciężko westchnął. Może powinien do niej iść i jej to wyjaśnić? Nie miał pojęcia jak powinien postąpić.

                                                                       ***

Harry musiał to wszystko wyjaśnić Maxowi. Jego zachowanie i zachowanie Zoe. Nie mógł pozwolić aby chłopak nie odzywał się do niego już do końca życia. Nie zasługiwał na to. Zadzwonił dzwonkiem do drzwi i odczekał kilka sekund. Gdy chłopak mu otworzył chciał od razu zamknąć drzwi jednak Hazz je przytrzymał.

- Max, daj mi to wyjaśnić. – poprosił.

- Ja już wszystko widziałem. Serio, tu nie ma nic do wyjaśniania. – ponownie chciał zamknąć drzwi jednak loczek był nie ugięty. – Idź sobie. Nie chce cię widzieć.

- Zoe mnie okłamywała. Przez cały ten czas. – przyznał w końcu. – Wcale jej na mnie nie zależało. Bawiła się moimi uczuciami.

- Tak jak ty bawiłeś się moimi. Zasłużyłeś na to. – stwierdził stanowczym tonem. Tak naprawdę miał ochotę go przytulić ale Harry bardzo go zranił i nie mógł tak po prostu o tym zapomnieć.

- Nie bawiłem się twoimi uczuciami. – powiedział spokojnie. – Naprawdę cię lubię.

- Ale jako przyjaciela!

- Powiedziałem ostatnio, że jesteś dla mnie kimś więcej niż przyjacielem, pamiętasz? Wtedy w samochodzie.

- A potem pocałowałeś Zoe. Te słowa wydały mi się po tym takie puste, nic nie znaczące. Nie chce cię widzieć.

Harry nie wiedząc co ma zrobić przyciągnął do siebie chłopaka za ramiona i pocałował go. Ale tym razem było inaczej, ponieważ Max nie oddał pocałunku. Nie dlatego, że był zaskoczony bo Hazz całował go w najmniej spodziewanych momentach ale po prostu dlatego tego  nie chciał.

- Nie tym razem, Harry. – powiedział Max. – Nie naprawisz tego zwykłym pocałunkiem.

- Po prostu nie chce cię stracić. Ten pocałunek z Zoe nie miał dla mnie żadnego znaczenia. To nie było tak jak z tobą. Nie odepchnąłem jej, ponieważ się bałem. Nie chciałem aby zaczęła wypytywać dlaczego to zrobiłem. A co jeśli by doszła do wniosku, że to dlatego, ponieważ cię kocham? Zaczęłaby wszystkim rozpowiadać a ja nie jestem gotowy aby to przyznać. To dla mnie za wcześnie, Max.

Na moment zapadła cisza. Chłopak w okularach uważnie analizował słowa przyjaciela.

- Czy ty właśnie przyznałeś, że mnie kochasz? – zapytał nie pewnie. Stylesowi zaczęło serce szybciej walić.

- Wydaje mi się, że nie.

- A mnie się wydaje, że tak. – powiedział a jego usta rozciągnęły się w małym uśmieszku. – Powiedziałeś „A co jeśli by doszła do wniosku, że to dlatego, ponieważ cię kocham” .

Wtedy Harry zrozumiał, że te słowa naprawdę wypłynęły z jego ust. Wcale nie chciał tego powiedzieć. Po prostu tak wyszło. Na moment nastała cisza. Czy on naprawdę go kochał? Tego nie wiedział ale zdecydowanie był dla niego ważny a to już coś.

- Nadal nie jestem pewien co do ciebie czuje ale… to już mały krok na przód, prawda? – posłał mu rozbawione spojrzenie. – Czyli wybaczysz mi? Zrobię wszystko abyś zapomniał o tej ohydnej sytuacji.

- No wiesz… - Max podrapał się w kark. – Jakich filmów nienawidzisz?

- Horrorów. Są przerażające. – przyznał loczek a zaraz potem zdał sobie sprawę co jego przyjaciel kombinuje.

- A więc zapraszam cię do kina. Na super przerażający film. – powiedział ze śmiechem. – Chodź.

- Ty chyba sobie żartujesz… Max, proszę. – powiedział Harry jednak chłopak był nie ugięty. W końcu Styles stwierdził, że zasługuje na karę i poszedł za  swoim przyjacielem.

                                                                       ***

Liam tymczasem czekał przed domem Cathrin z kwiatami. Nie wiedział czy to coś zdziała ale miał nadzieje, że dziewczyna mu wybaczy jego chamskie zachowanie i zrozumie dlaczego musiał to zrobić. Chciał zapukać do drzwi ale otworzyły się i ujrzał w nich brunetkę z workiem śmieci. Gdy go zauważyła prychnęła pod nosem.

- Czego chcesz? – zapytała ostro.

- Porozmawiać. – odpowiedział bezproblemowo. – Mam kwiaty. – pomachał jej nimi przed oczami.

- Ojej! Liam Payne ma kwiaty! Cudownie! – powiedziała z ironią. – A wiesz co? – spojrzała na niego groźnie. – Ja mam gdzieś twoje kwiaty! Zraniłeś mnie! – krzyknęła i zaczęła go bić tym co miała pod ręką czyli workiem na śmieci.

- Zwariowałaś?!  - wydarł się chłopak. – Hej! Przestań! To nie jest zabawne! Ja też mam swoje uczucia!

- Jasne! Bo tylko uczucia Liama Payne są ważne! A moje to już nie? Nazwałeś mnie pustym plastikiem! – wrzeszczała nie przestając go walić. W końcu worek się przedziurawił i wszystkie śmieci wypadły z niego. Więc przestała go nim okładać. Nieco się nawet uspokoiła.

- O przepraszam bardzo! Nie nazwałem cię pustym plastikiem, tylko plastikiem. Bez „pusty”. – wytłumaczył się jednak pomyślał wtedy, że mógł zamilknąć. Dziewczyna zmrużyła oczy.

- Nie denerwuj mnie. Błagam. – pogroziła mu palcem. - A teraz wynocha. Plastik nie chce cię już więcej widzieć.

Li wywrócił oczami.

- Chciałem ci wyjaśnić moje zachowanie.

Cat założyła ręce na klatkę piersiową.

- Proszę. Słucham. Wyjaśnij mi swoje szczeniackie zachowanie.

Payne ciężko westchnął. Od czego by tu zacząć?

- Chodzi o to, że… zachowałem się tak, ponieważ… lubię cię. Rozumiesz?

- Przepraszam bardzo ale jeśli kogoś się lubi to jest się dla tej osoby miłym. Chyba, ze coś przekręciłam?

- Tak to prawda. Ale jestem skomplikowany. Ja to odczuwam inaczej. – powiedział. Zdał sobie sprawę, że nieco pląta się w swojej wypowiedzi. Nie wiedział czy z tego wybrnie. – Dzięki tobie byłem lepszy. A nie mogłem pozwolić aby jakaś dziewczyna miała na mnie taki wpływ, rozumiesz? Lubię cię.

- Zachowałeś się jak skończony dzieciak, wiesz? – dziewczyna teraz mówiła już spokojnie. – Myślałam, że jesteś po prostu inny.

- Czy ty nie słyszałaś co ja przed chwilą powiedziałem?! – oburzył się chłopak.

- I widzisz? Znów zachowujesz się jak dzieciak. – wytknęła mu. Wtedy Payne rzucił jej kwiaty pod nogi i powiedział wściekłym tonem:

- Chrzań się! Jesteś nienormalna! Nie wiem jak mogłem pomyśleć, że ty… że my… - odwrócił się na pięcie i skierował się w kierunku furtki.

- Teraz jesteś mega dzieciakiem! – krzyknęła Cathrin chcąc go jeszcze bardziej wkurzyć jednak Liam nie zwracał uwagi na jej słowa.

                                                                       ***

Karen czekała na swojego chłopaka aż do 19:30 a on nadal się nie pojawiał. Siedziała właśnie sama w salonie i oglądała jakiś beznadziejny program. Pomyślała sobie, że może został u Evy na noc? W końcu on myślał, że ona wie, że z nią jest więc co go powstrzymywało? Nic. Wstała gwałtownie z kanapy i wyłączyła telewizor. Idzie do domu! Nie będzie tu siedzieć jak jakaś idiotka. Wtedy drzwi się otworzyły i ktoś wszedł do środka, właściwie nie ktoś tylko Louis. Wyglądał na zmęczonego. Gdy zobaczył Karen nieco się zdziwił.

- Co ty tu robisz?

- Co ja tu robię?! Co ty tu robisz?! – wrzasnęła.

- To mój dom. – wyjaśnił jej spokojnym tonem.

- Och, rzeczywiście. – odpowiedziała nieco spokojniej. – Gdzie byłeś? – zadała mu kolejne pytanie.

- Byłem z Evą u lekarza. Rozchorowała się a nie miał jej kto zawieść. – wyjaśnił siadając na kanapie. – Jestem wykończony.

- I teraz będziesz zawoził ją za każdym razem gdy się pochoruje?! – zapytała głośnym tonem. – Miałeś opiekować się dzieckiem a nie ją! Jeśli to nie była sprawa związana z dzieckiem to dlaczego ją zawiozłeś do tego cholernego lekarza? I dlaczego to trwało tak długo?

- Eva nosi moje dziecko więc to logiczne, że powinienem o nią dbać. A trwało to tak długo bo tyle czekaliśmy na wyniki badań. To nie zależało od nas. Oboje byliśmy wykończeni. – powiedział z ciężkim westchnieniem.

- Wiesz co? Przyszłam tutaj aby się z tobą pogodzić ale tobie najwyraźniej odpowiada jak się kłócimy bo robisz wszystko aby mnie wkurzyć! – krzyknęła robiąc się prawie czerwona na twarzy ze złości. – Nawet nie poinformowałeś mnie, że idziesz z nią do lekarza! Skoro to tylko lekarz to dlaczego robisz z tego taką tajemnicę? A może wcale nie byliście u lekarza?

- Karen… - Louis starał się mówić spokojnie. – Uspokój się. Zachowujesz się jak wariatka. Nie poinformowałem cię, ponieważ nie muszę tego robić za każdym razem. Będzie  jeszcze wiele takich sytuacji gdzie będę musiał gdzieś jechać z Evą i nie będę miał czasu albo ochoty ci o tym mówić. Musisz mi zaufać, skarbie.

Karen jednak nie miała zamiaru się uspokoić. Dobrze, że nie było tutaj Evy bo rozszarpałaby ją gołymi rękami.

- Ufam tobie. Nie ufam jej. Ona tobą manipuluje. Zrobi wszystko aby nas rozdzielić. Wiesz co? Teraz mam wątpliwości czy to w ogóle twoje dziecko.

- Sugerujesz, że sobie to wymyśliła? – Lou aż wstał z kanapy. – Teraz przesadziłaś. Eva nie jest taka. Znam ją dłużej niż ciebie. To moja przyjaciółka.

- A czy ja sypiam ze swoimi przyjaciółmi albo się z nimi całuje? No chyba nie!

- Mam przypomnieć ci Harry’ego? To był twój najlepszy przyjaciel a całowałaś go dwa razy! – krzyknął Louis, którem także zaczęły puszczać nerwy.

- I będziesz mi to wypominać całe życie?!

- Z Evą tez to było dawno a cały czas muszę za to odpokutowywać. Nie wiesz kiedy czas odpuścić? Dać spokój?

Karen wtedy zamilkła i wzięła głęboki oddech. Louis miał rację. Powinna odpuścić. Dać spokój. Zachowywała się jak wariatka. Musi znać umiar.

- Masz rację. To nie ma sensu. – powiedziała.

- Cieszę się, że to zrozumiałaś. – odparł chłopak i chciał ją przytulić jednak dziewczyna odskoczyła od niego gwałtownie. Tommo posłał jej pytające spojrzenie.

- Ale ty Louis nie rozumiesz. – rzekła spokojnie. – Kłócimy się coraz częściej. Nie potrafimy dojść do porozumienia. Ja już nie pamiętam kiedy ostatni raz gadaliśmy normalnie. Póki będzie Eva i jej dziecko to się nie zmieni. A wiem, że nie zrezygnujesz ze swojego dziecka. Nawet rozumiem cię. Sama nie potrafiłabym zrezygnować. I nie zrezygnujesz ze mnie. Bo jesteś zbyt dobry. Dlatego ja postąpię mądrzej i to ja zrezygnuje z ciebie.

Louis nie wiedział czy dobrze usłyszał? Karen rezygnuje z niego? Znowu z nim zrywa?

- O czym ty mówisz? Dlaczego znów mi to robisz? – spytał przygryzając wargę.

- Bo tak będzie lepiej. Teraz zajmij się Evą i swoim dzieckiem. Ja czuje... , że ci zawadzam. Nawet pewnie tak jest ale nie powiesz mi tego, nie przyznasz się nawet przed samym sobą ale to prawda. W sierpniu, na ślubie twojej matki, jeśli nadal będziesz mnie kochał przyjdź na balkon. Ale teraz… to nie ma sensu. Louis, kocham cię i dlatego wiem, że podejmuje dobrą decyzję. – Karen dała mu całusa w policzek. – Do zobaczenia, skarbie. – dziewczyna odwróciła się w stronę drzwi i wyszła. A Louis usiadł załamany na kanapie pytając samego siebie „Dlaczego?”. Dlaczego gdy zawsze zaczyna się układać to wszystko nagle się pieprzy?

                                                                       KONIEC

U Laren wszystko było ładnie, pięknie więc postanowiłam, że przyda się trochę smutnych chwil. Dowiecie się czy Laren będzie razem właśnie na ślubie matki Louisa. To będą 2 ostatnie odcinki. Módlcie się aby poszło po waszej myśli bo mam taki mały zarys tej sceny. Nie wiem czy mi się uda i czy nie zawiodę was.

Końcówka następnego odcinka może was zaskoczy, może nie. Bo pojawi się postać, która zniknęła jakiś czas temu z opowiadania. Domyślacie się o kogo chodzi?

Strzelajcie, chce znać wasze typy.

Muszę wam się przyznać, ze tylko czekam aż zakończę to opowiadanie i zacznę pisać nowe. Może to tylko moje odczucie ale mam wrażenie, że jest nudne i trochę leje wody. Nie opuszczajcie mnie tylko ze względu, że ta historia robi się beznadziejna. Obiecuje, że następna będzie o wiele lepsza! Ja sama jestem z niej zadowolona co ja rzadko jestem zadowolona z tego co napiszę.

Także myślę, ze warto poczekać jeszcze te 10 odcinków. Bo za ten czas myślę, że zakończę to opowiadanie. Wiem, ze zżyliście się z tymi bohaterami – ja też. Kocham ich ale parę osób zaczyna mnie w nim wkurzać. Po prostu są albo zbyt nudni albo zbyt irytujący. Odnoszę takie wrażenie po prostu.

Dobra nie narzekam już! Czekam na komentarze!

+ możecie w pytaniach do bohaterów pytać także mnie :) jakie mam plany a propo tego co będzie dalej albo tego co ma się wydarzyć u bohaterów. A także odnośnie nowego blooga, jeśli ktoś jest bardzo ciekaw. 

Do zobaczenia x