One direction 3 odcinek 61

W poprzednich odcinkach:

 - Ty wiesz? – Spytał Harry.

- Co wiem? – Karen jakby w ogóle nie rozumiała.

- Kim jest dziewczyna która mi się podoba. – Odparł zbliżając się do niej. – W końcu powiedziałaś żeby dali mi spokój, więc stwierdziłem że chcesz ze mną o tym pogadać … Tak, tak wiem że ty mnie nie …

- Nie mam pojęcia. – Rzekła szybko. – Powiedziałam tak tylko dlatego ponieważ wiem jakie to wkurzające. Juliette nie chciała mi dać spokoju, kiedy jeszcze nic mnie nie łączyło z Louisem. To wszystko … Ale możesz mi zdradzić kim jest ta dziewczyna. Znam ją?

,,Aż za dobrze” – Pomyślał chłopak.

*

- Jutro o 20:00 jest kolacja u mojego ojca. Chciał żebym kogoś poznał, nie mam najmniejszego pojęcia kogo, więc nawet nie pytaj … po prostu chciałbym żebyś tam była. Bardzo zależy mi na twojej obecności. Jeśli się zdecydujesz przyjść na tę kolację to … przyjdź do mnie lub zadzwoń, cokolwiek. – Powiedział Louis. Był prawie pewien że dziewczyna się nie zgodzi, no cóż, nie mylił się.

- Nie ma mowy! Od dziś radź sobie sam. Nie będę cię wspierać, kiedy … ty nie potrafisz. –Odpowiedziała Karen  zamykając mu przed nosem drzwi.

*

- Harry co ty wyprawiasz? – Spytał zaskoczony.

- Wracam do domu. – Odpowiedział. – Przepraszam Lou, ale uważam że tak będzie lepiej. Mogę z tobą mieszkać, ale nie mogę przebywać w jednym pokoju.

*

- No witaj ojcze, co tam? – Spytał Lou przecierając oczy.

- Kolacja, jutro. – Odpowiedział stanowczym tonem. – Przyjdź, możesz z Karen. – Dodał.

- Przyjdę sam. – Stwierdził. – A na tej kolacji będzie Charli?

- Nie tylko. Zresztą sam się przekonasz. Chciałbym zresztą podobnie jak i Charli abyś kogoś poznał. Mam nadzieje że się zaprzyjaźnicie.

One direction 3

Odcinek 61

Następnego dnia rano, Zayn zszedł z góry po schodach. Jego myśli cały czas były zaprzątnięte wczorajszym zachowaniem Megan. Naprawdę miał nadzieje że ona czuje to samo co on … Jej zachowanie totalnie go zaskoczyło! Nic nie wyjaśniając po prostu hm … jak by to ująć … Ah, tak zwiała! Wolała ulewę od towarzystwa Zayna … Gdy wszedł do kuchni, ujrzał siedzącego przy stole Harre’go!

- Myślałem że jesteś w hotelu plaza z Louisem i wrócicie pojutrze. – Powiedział przecierając oczy.

- No jak widać nie. To znaczy Louis został w hotelu ale ja wróciłem do domu. – Odpowiedział popijając cole. – Pokój okazał się za mały dla nas dwóch a … w całym hotelu nie było wolnego. – Wytłumaczył, gdyż poczuł że czas na to.

- Nie ma sprawy. Nie wnikam w wasze orgie. – Rzekł z kpiną otwierając lodówkę. Styles tymczasem złapał się oburzony za serce. Jak on mógł coś takiego powiedzieć?

- Nasze orgie nawet w połowie nie dorównują twoim z Niallem. – Odparł z uśmiechem. Zayn rzucił mu groźne spojrzenie.

- Zazdrośnik.

Styles wywrócił na to oczami … W tym momencie do kuchni wszedł Niall z Liamem. Wyglądali na nieźle wkurzonych. Harry z Zaynem nawet nie podejrzewali o co może chodzić.

- Nie zapomnieliście czasem o czymś? – Spytał Liam zaplatając ręce w koszyczek i patrząc się na nich wyczekująco. Malik pokręcił przecząco głową.

- Raczej nie chociaż … hm … ah, tak zapomniałem zamówić sobie tej świetnej marynarki którą wiedziałem w reklamie. – Powiedział nagle. Payne wyglądał na jeszcze bardziej wkurzonego.

- Nie drogi Zaynie. Ta sprawa ma związek ze mną i Niallem i muszę wam powiedzieć że tak nie zachowują się prawdziwi kumple. – Odpowiedział unosząc głowę.

- Z tobą i Niallem powiadasz? – Zayn zaczął się poważnie zastanawiać o co też może chodzić. Nic sensownego mu do głowy nie przychodziło.

- O boże! Chyba już wiem! – Krzyknął przerażony Harry. – Zamierzacie się ujawnić, tak?

Wtedy Liam zrezygnowany usiadł przy stole, chowając głowę w dłoniach. Niall tymczasem wcale się tym zbytnio nie przejął.

- Ja mam dziewczynę. – Odparł spokojnie. – Ale Liam nie … od uuu  bardzo dawna. – Dodał ze znaczącym uśmieszkiem patrząc w jego stronę.

- Bo żadna nie jest mnie warta, jasne? – Syknął przez zaciśnięte zęby. – A sprawa o której zapomnieliście, geniusze, to nasze urodziny! – Wykrzyknął wskazując raz na Nialla a raz na siebie.

- Nie wiedziałem że macie je w jednym dniu. – Odpowiedział Zayn.

- Bo nie mamy! Moje urodziny były 3 miesiące temu a Nialla 2. Jak mogliście nie złożyć nam życzeń na twitterze? – Spytał oburzony Liam.

- No przepraszam, ale miałem takie głupie przekonanie że życie w realu jest ważniejsze. – Rzekł Zayn.

- W realu też nam zresztą nie złożyliście życzeń. I wiecie co? Wcale was nie potrzebujemy ani waszych głupich przeprosin których na marginesie także nie otrzymaliśmy! – Krzyknął Liam wychodząc z kuchni. – Chodź Niall idziemy!

Chłopak spojrzał na niego z zaskoczeniem, ale po chwili pobiegł za nim. Malik zaczął się śmiać, ta sytuacja wyglądała naprawdę przekomicznie.                                                            ***                                          

Niall i Liam postanowili iść się zabawić, sami. Doszli do wniosku że skoro trójka One direction zapomniała o ich urodzinach to nie są godni towarzyszyć im. Gdy chodzili po mieście zastanawiając się nad miejscem do imprezowania Horan natrafił na pewne ogłoszenie.

- Z tego wynika że dzisiaj w tym budynku odbędzie się o 20:00 jakaś wielka impreza. – Powiedział kiedy skończył czytać. – Może byśmy się na nią załapali, co?

- Świetny pomysł. Zrobimy zdjęcia i pokażemy je Harre’mu, Zaynowi i Louisowi. Będą wtedy żałować że zachowali się jak idioci którzy zapominają o urodzinach przyjaciół. – Odpowiedział z dumą.

- Już nie mogę się doczekać, pozostało 5 godzin. Mamy wiele czasu na przygotowania. Chodźmy na zakupy. – Postanowił i razem z Liamem skierowali się w stronę najbliższego centrum handlowego.

                                                                  ***

O godzinie 20:00, Niall i Liam dotarli na miejsce. Mieli nadzieje że to będzie naprawdę mega impreza! W końcu przygotowywali się do niej parę godzin.  Liam miał w pogotowiu na telefonie nastawionego twittera, tak by w razie czego jak najszybciej przesłać zdjęcie na Internet … Kiedy weszli do środka, widok jaki tam zastali zupełnie ich zaszokował!

- Ekhem, słuchaj Li chyba pomyliliśmy miejsca. Jesteś pewien że ta impreza miała się odbyć tutaj? – Spytał Niall patrząc na niego nie pewnie. Payne kiwnął na to głową.

- Oczywiście że tak. Nie rozumiem tylko … Jak to możliwe?

Otóż chłopaki patrzyli na dość duże pomieszczenie, baloniki i różne ozdoby, jedzenie, był nawet stolik do szachów, o czymś zapomniałam? Ah tak, patrzyli jeszcze na około dwudziestu 50 – latków!

- Nie tak chciałem spędzić urodziny. – Wydukał Horan przerażony. – Uciekajmy stąd.

Liam musiał przyznać że ten pomysł był idealny, jednak zanim zdążyli się ruszyć, ktoś do nich podszedł. Była to kobieta z siwymi włosami.

 – To wy jesteście tymi wolontariuszami? Ah, po co ja pytam! Oczywiście że tak! – Wykrzyknęła uradowana. – A więc zabierajcie się do pracy. Imprezę czas zacząć.

Chłopaki wybałuszyli oczy a szczeny im opadły! Oni wolontariuszami? Przecież ta dwójka nawet nie przeprowadziła staruszki przez ulicę!

- Ekhem ale my … - Zaczął Niall, jednak Liam w porę go szturchnął.

- Oczywiście że jesteśmy. – Powiedział patrząc się na przyjaciela.

- W takim razie, zaczynajcie. – Rzekła patrząc na nich wyczekująco. Dwójka One direction nie wiedziała co mają zacząć? Horan który zdał sobie sprawę że przyszła na to pora, przeprosił kobietę po czym odciągnął Payne w ciemniejszy kąt.

- Co to miało być? – Spytał ostro. – My? Wolontariuszami? Naprawdę? – Niall mówił dość piskliwym głosem.

- A co wolisz wrócić do domu? Do tych jełopów którzy zapomnieli o naszych urodzinach?

- Zawsze możemy iść do jakiegoś baru i tam się zabawić. Doszło do pomyłki, okej, ale po co kurwa ją dalej ciągnąć?

Liam podrapał się w tył głowy. Najwyraźniej nie pomyślał że istnieją też inne miejsca niż dom seniorów i ich chałupa.

- Przepraszam, nie pomyślałem. Ale teraz to wątpie żeby dało się to jakoś odkręcić. Sorka ale musimy to dalej ciągnąć. – Powiedział Liam. Niall ledwo powstrzymał się żeby nie rzucić się na niego z pięściami.

- Ty musisz to dalej ciągnąć. Ja wracam do domu! – Krzyknął wściekły i począł się oddalać. W tym właśnie momencie podszedł do niego jakiś staruszek. Wyglądał naprawdę przyjaźnie.

- Chłopcze, masz może coś do jedzenia? – Spytał.

- Tu macie pełno żarcia. – Odburknął obrażonym tonem.

- No tak ale same zdrowe rzeczy a ja wolałbym coś w stylu hot doga lub hamburgera. – Rzekł mężczyzna. – To co? Ja wyjdę szybciutko na 5 minutek a ty będziesz mnie krył, zgoda?

- Eee … - Niall przez moment się zastanawiał. Nie uśmiechało mu się kryć jakiegoś obcego faceta, ale w sumie po sobie wiedział jak ważne jest jedzenie. – Jasne. Tylko proszę się pośpieszyć. – Dodał.

- Dzięki, chłopcze.

Po tych słowach staruszek wyszedł. Horan z niezadowoloną miną podszedł do Liama.

- Ani słowa. – Rzekł, nim jego przyjaciel zdążył cokolwiek powiedzieć.

                                                                  ***

W tym samym czasie, Louis zbliżył się do domu swojego ojca. Nie chciał tam wchodzić. Wolał uciec jak najdalej stąd. To przeżycie okazało się niesamowicie dla niego trudne. Sam nie wiedział kiedy pewny siebie Lou odszedł w dal a zamiast niego pojawił się przerażony chłopak. Miał pretensje do swojego ojca, że jego prawdziwa osoba zanikła, tymczasowo, a na jej miejsce pojawił się wrażliwy chłopak. Co prawda jego osobowość nadal była taka sama, w końcu nie powiedział Karen o tych głupich zdjęciach, za które ona go nienawidzi! Postanowił w końcu dłużej nie rozmyślać, tylko nacisnąć ten cholerny dzwonek. Gdy to uczynił, odczekał parę chwil nim otworzył mu Charlie. Wyglądał na naprawdę szczęśliwego. Cóż się dziwić, je przecież kolację z jednym z najbardziej pożądanych chłopaków w Anglii.

- Witaj Lou. – Powiedział z uśmiechem.

- Dla ciebie Louis. – Zaznaczył ostro. – Tylko tata może tak do mnie mówić. – Dodał unosząc głowę. Charlie wyglądał na zdziwionego jego zachowaniem. Miał nadzieje że chłopak go w pełni zaakceptował.

- Jasne, przepraszam. Zagalopowałem się. Nie powinienem. – Zaczął się tłumaczyć, podczas gdy Tomlinson wszedł do środka.

- Daruj sobie, koleś. – Powiedział nawet na niego nie patrząc. – Gdzie ojciec?

- Tutaj. – Rzekł John podchodząc do Louisa. – Miło że wpadłeś. Zaraz powinna wpaść ta tajemnicza osoba którą chce ci przedstawić. – Dodał patrząc na zegarek.

- Taa. – Wydukał ziewając. – Jestem tak ciekaw co to za osoba że aż wcale. Macie coś do jedzenia? – Spytał rozglądając się.

- Tak, w salonie jest pełno jedzenia. – Odpowiedział zaskoczony Charlie.

- Nie ciebie pytałem. – Powiedział  Lou nawet na niego nie patrząc. Po tych słowach skierował się w stronę pomieszczenia.

- Podobno pokłócił się z Karen. – Rzekł John do Charliego, starając się usprawiedliwić niegrzeczne zachowanie swojego syna. Ten kiwnął smutno głową.

- Jasne. Nie ma sprawy. W końcu czego się spodziewałem?

Po krótkiej konwersacji także przenieśli się do salonu. Zastali tam Louisa który opychał się  jedzeniem jak nakręcony. Przypominał Nialla który nie jadł godzinę czasu!

- Ważysz 100 kilo, ile jeszcze potrzebujesz argumentów żeby przestać jeść? – Spytał Charlie z rozbawieniem.

- Dla twojej wiadomości nie ważę aż tyle! Dbam o linię. Chodzę trzy razy w tygodniu do siłowni, szkoda że ty nie. Przydałaby ci się. – Odpowiedział odkręcając cole. John skarcił go wzrokiem a Charlie usiadł na krzesełku ze spuszczoną głową. Atmosfera wydawała się być nieco napięta. Nikt przez dłuższy czas się nie odzywał. Ojciec Lou cały czas bacznie go obserwował, był na niego wściekły jednak nie chciał rozpoczynać kłótni.

W tym momencie usłyszeli dzwonek do drzwi.  Charlie pędem poszedł otworzyć. Najwyraźniej tylko czekał na taką okazję by móc się wyrwać z tego przeklętego miejsca.

- No witaj synu! – Usłyszeli głos Charliego.

- Synu? – Spytał Louis, spoglądając na swojego ojca. Ten przestał się na niego patrzeć, obiektem jego wzroku stała się ściana. Najwyraźniej zamyślił się. Po niecałych dwóch minutach chłopak zobaczył kto jest ich gościem … Zamurowało go. Totalnie.

                                                                  ***

Karen zrozumiała że to pierwsza kolacja jej chłopaka u swojego ojca z jego kochankiem i w tym wypadku nie może go zostawić, choćby nie wiem jak była na niego wkurzona. To był Louis, głupi cymbał który wszystko niszczy, ale niestety tym razem przypadkowo. Przecież nie chciał tego specjalnie, a ona nie można się wkurzać do końca życia. Z ciężkim sercem poszła do domu One direction gdzie zapukała trzy razy nim jej ktoś otworzył. Tą osobą był Harry!

- Hej piękna. – Przywitał ją po czym wpuścił do środka.

- Hej. Zakładam że Louis siedzi w swoim pokoju w kącie mówiąc ,,Nie idę na tą kolację”. – Powiedziała dziewczyna.

- Właściwie to … On na jakiś czas przeprowadził się do hotelu plaza, ogółem razem się tam przeprowadziliśmy ale ja wróciłem wcześniej. – Wyjaśnił chłopak.

- Oh … rozumiem. No cóż, jak widać musi sobie poradzić na tej kolacji beze mnie. Hm, to pierwszy krok do samodzielności tego chłopaka. Jestem z niego dumna. – Rzekła Karen a po chwili się roześmiała. – Tia, może to nie czas na żarty. Na pewno przygryza paznokcie, a serce wali mu niemiłosiernie.

- To nie w stylu Louisa. – Zauważył Harry.

- Masz rację. Pewnie jak zwykle jest pewny siebie i traktuje Charliego z góry.

- To już prędzej. – Przyznał Styles z uśmiechem. – Akurat tak się złożyło że jestem sam w domu … Louis na kolacji, Liam z Niallem na urodzinach nie pytaj, a Zayn … hm wyszedł gdzieś bez słowa.

- Aha i boisz się sam zostać w domu? Oh, biedny Harry! Muszę się tobą zaopiekować! – Powiedziała Karen z lekką kpiną.

- Zaopiekuj się mną na tej kanapie. – Odpowiedział chłopak wskazując ją ruchem głowy.

- Ty i te twoje zboczeństwa. – Rzekła wywracając oczami.

- No co? – Spytał oburzony. – Chodziło mi że jeśli będziemy razem na tej kanapie to ty … będziesz nade mną czuwała, oczywiście zachowując dystans.

- Okej.

                                                                  ***

Louis patrzył się w chłopaka już 5 minut bez słowa. W końcu jego ojciec szturchnął go lekko mówiąc żeby się przywitał a nie stał jak kołek.

- Cześć. – Powiedział Tomlinson podając mu rękę.

- Hej. – Odpowiedział chłopak.

- Nie mówiłeś że jesteś synem chłopaka mojego ojca! – Krzyknął Louis. Charlie i John aż drgnęli, zupełnie niespodziewani się takiej reakcji.

- A ty nie mówiłeś że jesteś synem chłopaka MOJEGO ojca! – Odkrzyknął Jim.

- No pięknie, pięknie. Nie dosz że mój ojciec jest gejem, to jeszcze jego chłopak uczy karate a małego tego! Jego syn  jest zwykłym recepcjonistą.

- W najlepszym hotelu w tym kraju. – Dokończył z uśmiechem.

- Recepcjonista to recepcjonista.

- Przynajmniej nie gram w głupim zespole. – Powiedział Jim uśmiechając się sztucznie.

- W najlepszym zespole na świecie! – Wrzasnął Louis.

- Głupi zespół to głupi zespół. Nie ma wytłumaczenia na głupotę.

Tomlinson pomyślał że zaraz go walnie.

- Ty durny synu pedała!

- I kto to mówi, hę? Chyba syn hetero. – Odparł Jim śmiejąc się szyderczo.

- Jeszcze zobaczysz że mój ojciec zejdzie się z matką a twój nadal będzie na pierwszych stronach gejowskiego playboa!

- Wypraszam sobie, nigdy nie byłem na okładce czegoś takiego. – Wtrącił urażony Charlie.

- Louis do cholery bo dostaniesz szlaban na telefon. Masz się polubić z Jimem a nie na niego naskakiwać. To nie jego wina że Charlie jest na okładkach gejowskiego playboa. – Odpowiedział John.

- Nie jestem na okładach gejowskiego playboa! – Wrzasnął Charlie, nieco zirytowany tym faktem.

- Jak zwał tak zwał. Możemy mówić gazeta dla homoseksualnych mężczyzn. – Powiedział John. – Pasuje ci teraz?

W odpowiedzi Ojciec Jima zaczął gadać ,,Dlaczego? Co ja złego zrobiłem?”

                                                                  ***

Harry co chwilę patrzył się na Karen. W ogóle nie mógł skupić się na filmie. Nie mógł uwierzyć w swoje nieszczęście! Pierwszy raz się zakochał tak na poważnie i to w kim? W dziewczynie swojego najlepszego kumpla. Żałował że takie uczucie w ogóle miało miejsce. Wolał je wymazać jak w tym filmie ,,Bez pamięci” ah … Byłoby cudownie. – Pomyślał.

- Co z tą dziewczyną? – Spytała nagle Karen.

- Z jaką dziewczyną? – Dopytał zaskoczony.

- Z tą w której się kochasz ale nie możesz z nią być ponieważ ma chłopaka. Dowiem się w końcu jak ma na imię?

,,Karen” – Pomyślał Harry i czekał na jej reakcję. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę że przecież dziewczyna nie czyta w myślach. Jednak to słowo nie przechodziło mu przez gardło.

- Anette. – Odburknął.

- Ładnie. – Powiedziała z uśmiechem.

,,Boże! Po co ja to powiedziałem! Skąd mi to imię w ogóle przyszło do głowy?” – Pomyślał chłopak.

- Nie! Nie ma na imię Anette! – Wrzasnął w końcu czym wzbudził mega zdziwienie Karen. – Ma na imię tak jak ty!

- Co? Wow, Harry gdzie ci się udało spotkać drugą Karen? – Spytała dziewczyna ze śmiechem. Styles nie wiedząc co zrobić by bardziej dać do zrozumienia dziewczynie że to do niej żywi uczucie postawił na bardzo odważny krok … Zbliżył się do niej i już miał ją pocałować w usta, jednak w ostatniej chwili spanikował i dał jej buziaka w policzek.

- Do cholery to nie tak miało być! – Krzyknął chowając twarz w dłoniach.

- A jak? – Spytała.

- Tak. – Odpowiedział i już bardziej pewny siebie, bez zbędnego zastanawiania się nad konsekwencjami zbliżył swojego usta do jej. Utkwili w paru sekundowym dość lekkim pocałunku póki Karen nie odepchnęła go od siebie.

- Harry co ty wyprawiasz? – Spytała.

- Całuje cię. – Odpowiedział bezproblemowo. – No chyba że wolisz bardziej namiętnie? … Dobra żartuje. Po prostu sama mi kazałaś!

- Ja? Kazałam ci siebie pocałować?

- Tak! Na imprezie u matki Louisa!

- Ależ Harry … Ja ci kazałam pocałować dziewczynę którą kochasz i zobaczyć jej reakcję. – Odpowiedziała Karen z rozbawieniem.

- No właśnie i jaka jest twoja reakcja? – Spytał Harry patrząc jej prosto w oczy.

- O kurwa. – Powiedziała dziewczyna.

- Może być taka. – Odparł kiwając głową. – Lepsze to od milczenia.

Karen wstała z kanapy, wyglądała na mega przerażoną.

- Powiedz że to nieprawda i nic do mnie nie czujesz?

- Ale ja nie powiedziałem że coś do ciebie czuje tylko pytałem o reakcję. – Zauważył z uśmiechem. – Ale masz rację coś do ciebie czuje a właściwie to kocham cię.

- Harry słyszysz co ty mówisz? Właśnie wyznajesz mi uczucia hello!

- Wiem że trochę późno ale … lepiej późno niż wcale nie? – Spytał z głupim uśmieszkiem. – Nie ma żadnej innej dziewczyny! Zawsze byłaś i jesteś tylko ty. Nigdy nie kochałem nikogo jak ciebie. Czuje jak moje serce płonie, kręci mi się w głowie a jak cię widzę czuje dreszcze na całym ciele to jest niesamowite uczucie. Jest tylko jeden minus ty nie czujesz tego samego i masz Louisa … Kiedyś powiedziałaś że jeśli wyznam uczucia dziewczynie którą kocham ona rzuci swojego chłopaka aby być ze mną …

Karen stała w miejscu milcząc. Zupełnie ją zatkało.

- Nigdy nie rzucisz Louisa, prawda? – Spytał Harry który doskonale znał odpowiedź.

- Muszę już lecieć, cześć. – Powiedziała dziewczyna zbliżając się do drzwi. W ostatniej chwili jednak zmieniła zdanie i spojrzała na Stylesa który walił głową o poduszkę powtarzając : Skończony idiota!

- Przepraszam. Nie powinienem się zakochiwać w tobie.

- Nigdy nie przepraszaj za uczucia. – Rzekła dziewczyna siadając obok niego. – Ale dlaczego akurat ja? Co ja w sobie takiego mam? Nie mów mi że jestem najbardziej wyjątkową dziewczyną jaką znałeś bo to nie prawda.

- Masz rację. Nie jesteś wyjątkowa nie jesteś piękna, nie jesteś inteligentna nie jesteś niesamowita … Mogę tak kłamać w nieskończoność ale prawda zawsze będzie inna …

Karen nie namyślając się długo zamknęła mu usta bardziej namiętnym pocałunkiem niż poprzedni. Harry nie wierzył w swoje szczęście! Całuje go dziewczyna jego marzeń z własnej nieprzymuszonej woli … Ich pocałunek z sekundy na sekundę stawał się coraz bardziej porywczy, namiętny … Karen zaczęła odpinać guziki jego koszuli, kiedy była przy ostatnim usiadła na kolanach chłopaka okrakiem. Harry zaczął bawić się jej włosami, a jednocześnie składał miliony pocałunków na jej szyi. Karen chodź bardzo tego chciała, nie mogła, nie potrafiła przerwać. To było jak tajemnicza siła która kazała jej w to brnąć … Oprzytomniała w chwili gdy chłopak był przy ostatnim guziku jej bluzki.

- Harry nie. – Powiedziała dotykając jego dłoni.

- Ale dlaczego? Przecież chcesz tego?

- Ty tego chcesz. – Podkreśliła.

- Chcesz mi powiedzieć że teraz o mało TEGO nie zrobiliśmy a ty nic do mnie nie czujesz? – Zapytał z niedowierzaniem w głosie. Był pewien że Karen może nie kocha go tak jak Louisa, ale na pewno nie jest jej obojętny.

- Tak. To właśnie chce powiedzieć. – Odpowiedziała drżącym głosem po czym z niego zeszła i zaczęła zapinać guziki.

- Kocham cię. – Wydukał Harry gdy dziewczyna była już przy drzwiach.

- Nie mów tego więcej, proszę. – Odpowiedziała po czym wyszła…

KONIEC

Proszę macie nareszcie pocałunek Harre’go i Karen! Część z was będzie zawiedzona postawą dziewczyny, a część uradowana że wreszcie do tego doszło. Jedno jest pewne Kochany Styles tak tego nie zostawi i będzie się uparcie starał o względy dziewczyny. ;-)

W odpowiedzi na anonimowy komentarz, który rzeczywiście był zbyt ostry. Nie rozczulam się nad długością. Inni piszą o wiele krótsze odcinki i jest w porządku, gdybym pisała dłuższe nikt by tego nie czytał, albo połowę i dawał sobie spokój.

To tyle i wcale nie jestem głupia bez przesady, niech ta anonimowa osoba się opanuje ;-) Paa.