One direction 3 odcinek 59

W poprzednich odcinkach:

- Słuchajcie, wiecie że zbliża się Halloween, tak? A więc powinniśmy urządzić jakiś bal z tej okazji! I to wy pod moim nadzorem udekorujecie salę gimnastyczną! Tylko mnie nie zawiedźcie bo kiedy powiedziałam o tym pomyśle dyrektorowi zaczął się okropnie śmiać, mówiąc że mam niesamowite poczucie humoru. – Powiedziała pani Thompson.

*

- Tato, mów o co chodzi. – Ponagliła go zniecierpliwiona, głównie dlatego iż było zimno.

- Hotel, a właściwie twój hotel. – Powiedział z szerokim uśmiechem, ojciec dziewczyny.

- Kupiłeś mi hotel? – Spytała ostro Skyller.

*

- Słuchaj wpadłem jeszcze na genialny pomysł, otóż czy mogłabyś mnie zabrać do studia fotograficznego! Zobaczyłbym jak pracujesz, znaczy jak odbywasz staż i bardziej bym cię poznał. Uważam że to świetny pomysł, a ty? – Spytał Louis.

- Tak. To może po szkole, co? Tylko bez numerów! Jasne? – Odparła Karen.

- Jasne.

*

- Harry nie musisz się przy mnie starać. Będę cię lubiła bez względu na to czy jesteś idiotą czy nie i bez względu na to co powiesz.

 Nagle zadzwonił telefon, Karen.

- Tak? Dobrze zaraz będę. – Rzekła rozłączając się. – Przepraszam cię Harry ale dzwonił mój szef i mam natychmiast pojawić się w studiu. Cześć. – Pożegnała się i wyszła…

One direction 3

Odcinek 59

Skyller weszła do hotelu. Swojego hotelu. Nie mogła uwierzyć że ten wielki budynek jest jej, tylko jej. Ma ponad 800 pokoi, basen, saune, siłownie i restaurację. Nie czuła się dobrze pośród takich luksusów. Bała się że nie da rady i hotel przez nią zbankrutuje. Nie chciała zawieść ojca, pierwszy raz coś jej powierzył i był z niej dumny. Musiała pomimo wszystko być dzielna i dać radę.

- Pani Woodson? – Spytał nieśmiało jakiś młody chłopak na oko może 20 lat.

- Tak, a co chodzi?

- Jestem Jim, recepcjonista. Podobno ma pani przejąć ten hotel. Także jest pani moją nową szefową. – Odpowiedział z szerokim uśmiechem. Skyller poczuła się trochę nieswojo. Nie była aż tak stara aby nazywać ją ,,pani”.

- Cześć. Możemy sobie mówić po imieniu? – Zapytała patrząc mu prosto w oczy. Ten kiwnął głową.

- Ależ oczywiście. Proszę poznać resztę personelu. – Odpowiedział przyjaźnie.

- Taki mam zamiar. – Powiedziała również się uśmiechając. Wtedy ów młodzieniec odszedł od niej. Dziewczyna pomyślała że jest naprawdę miły i że może nawet uda im się zaprzyjaźnić. Ten chłopak zdecydowanie poprawił jej humor, nie czuła się już taka spięta. Zauważyła że przy recepcji stoi także jakaś blondynka z długimi włosami. Wyglądała równie przyjaźnie co i Jim. Skyller po dłuższym zastanowieniu podeszła do niej.

- Cześć. Jestem Skyller. – Przywitała się z nieco wymuszonym uśmiechem.

- Hej. – Odpowiedziała dziewczyna nawet na nią nie patrząc. Patrzyła się jak zaczarowana w ekran laptopa.

- Jestem twoją szefową. – Przypomniała jej nadal się uśmiechając.

- Super. – Odburknęła, nadal wpatrując się w laptop.

- Może jesteśmy w podobnym wieku ale chyba należy mi się trochę szacunku, nie sądzisz? – Spytała ostro.

- Tak, jasne przepraszam. – Odparła zbytnio nie przejęta faktem że zachowała się nieco nie grzecznie. – To się więcej nie powtórzy. Mam dużo pracy.

- Okej. Mogłabym znać twoje imię?

- Vera. – Odpowiedziała z dumą. – Prawda to nie jest Angielskie imię ale urodziłam się we Włoszech a w Anglii jestem od 7 lat. Dlatego zdążyłam trochę podszkolić się w tym języku. – Dodała ku zdumieniu jej szefowej.

- Cieszę się. Może kiedyś opowiesz mi co nieco o tym Włoszech. – Powiedziała tym razem ze szczerym uśmiechem. – Zawsze chciałam tam pojechać.

Dziewczyna nie odpowiedziała nic. Patrzyła się tylko na Skyller  z uśmiechem.

- To może pójdę. – Zdecydowała po czym odeszła od z niej z ulgą.

                                                                                  ***

- 31 października. – Powiedziała pani Thompson chodząc po klasie w której panowała idealna cisza. – A wiecie co to oznacza? – Spytała patrząc się na każdego po kolei swoim jakże przenikliwym wzrokiem.

- Że jutro 1 listopada? – Wtrącił nie śmiało Harry.

- A co jest 1 listopada? – Spytała nauczycielka. Do odpowiedzi wyrwał się oczywiście Max, który dawno nie zabłysnął na lekcji. Zaczęło mu tego brakować.

- Halloween. – Odpowiedział.

- Właśnie, Halloween! – Wykrzyknęła. – Jutro odbędzie się impreza którą nasza klasa, no przynajmniej większość … - Urwała patrząc na One direction. – Zorganizowała. – Dodała. – Przebierzcie się. Tylko błagam, nie banalnie typu książę i królewna.

- A można się przebrać za panią? – Zapytał Liam, na co klasa wybuchnęła śmiechem. Pani Thompson zmierzyła go groźnym spojrzeniem, na co Payne od razu poczuł dreszcze.

- Myślisz że to jest zabawne? Otóż zaskoczę cię! To nie jest zabawne, drogi Liamie.

- Ale psze pani, ja nie uważam że pani jest zabawna … znaczy eee pani jest zabawna ale nie śmieszna. O! Tak to ujmijmy. – Rzekł dumnie. Pani Thompson wywróciła na to oczami.

- Bądźcie jutro o 19:00. – Przypomniała. – I pamiętajcie … Oryginalność.

                                                                                   ***

Harry z Louisem postanowili iść do Skyller i zobaczyć jak radzi sobie w hotelu. Byli mega szczęśliwi że teraz ma dwie pracę ponieważ  miała mniej czasu na próby i chłopaki mieli więcej czasu dla siebie, ekhem przepraszam dla gier komputerowych.

Chłopaki bywali w wielu hotelach ale akurat w tym nie byli jeszcze nigdy. Chcieli zobaczyć jak to jest tu przebywać … Postanowili więc że wynajmą jeden pokój na trzy dni.

- Siema Sky. – Powiedział Louis machając do niej.

- Cześć co tu robicie? – Spytała dziewczyna z lekkim wyrzutem w głosie.

- Nie cieszysz się? – Tomlinson był zaskoczony jej zachowaniem.

- Po prostu jestem bardzo zajęta. Jeden gość sprawia jakieś problemy wiecie, coś z czarami wudu … - Wyjaśniła pośpiesznie.

- Nie ma sprawy. My tylko chcieliśmy wynająć pokój by lepiej poznać twoje nowe miejsce pracy. – Powiedział z uśmiechem Louis. – To jak obsłużysz nas?

Skyller roześmiała się szyderczo.

- Od tego mam recepcjonistów. Oni was obsłużą. Ja mam inne sprawy na głowie.

- Tak wiemy, czary wudu. – Rzekł Harry z kpiną. – To rzeczywiście poważna sprawa.

- Zamknij się, Styles. – Syknęła Skyller. - A teraz przepraszam WAS bardzo ale muszę iść. – Dodała po czym się oddaliła. Chłopaki tymczasem podeszli do recepcji. Zastali akurat młodego chłopaka może koło 20 lat nie starszy na pewno. Wyglądał na bystrego człowieka, po za tym był bardzo przystojny.

- Jol, ja jestem Lou a to jest Hazza. Chcieliśmy wynająć najlepszy pokój.

- Okeej. To może pokój 405 i 406? Podobno są najfajniejsze w całym hotelu. – Zaproponował Jim.

- Może być tylko 405. – Odparł Tomlinson. Recepcjonista spojrzał na nich dziwnie. Louis nawet nie podejrzewał co też ten chłopak sobie o nich pomyślał!

- Od kiedy jesteście razem? – Wypalił nagle ni stąd ni zowąd. – Nie żebym miał coś przeciwko. Mój ojciec też jest gejem.

- Co? – Pisnął Lou. – Masz nas za gejów? Mnie i lokersa?

- Aaa sorry ale jestem idiotą! Wy jesteście braćmi! – Krzyknął Jim pukając się w czoło. – Bardzo was przepraszam. Nie wiedziałem.

- Nie jesteśmy braćmi! – Odparł Louis. – Jesteś kumplami, tylko kumplami. – Zaznaczył.

- Aha, rozumiem. A więc proszę oto klucze do pokoju 405.  – Powiedział podając je im. Tomlinson zaczął powoli iść w stronę windy, jednak Harry wtrącił:

- Ale parę razy się całowaliśmy.

Jim rozszerzył na to szeroko oczy.

- Aha. – Wydukał.

- Może powiesz mi złotko jak masz na imię, co? – Spytał Styles patrząc się na niego z czarującym uśmiechem.

- Jim.

- Ładne masz imię, Jim.

Louis wywracając oczami pociągnął Harre’go za bluzkę.

- On się tylko tak wygłupia. Nie zwracaj na niego uwagi. – Powiedział Tomlinson do chłopaka. Kiedy byli już w windzie Styles zaczął się śmiać.

- Widziałeś jego minę?

- Oj Harry, Harry.

- Ale przyznaj byłeś zazdrosny. – Powiedział patrząc się na przyjaciela. – Dlatego mnie od niego odciągnąłeś, nie dlatego iż było ci go szkoda. – Dodał patrząc się triumfalnie na Louisa.

- Weź się goń. – Odburknął wyjmując z kieszeni telefon. – Napiszę do Niallera że zostaniemy trzy dni w hotelu. Żeby się o nas nie martwili.

- Byłeś zazdrosny, byłeś zazdrosny! – Harry zaczął tańczyć jak pojebany. – Byłeś zazdrosny …

- Goń się. – Powtórzył z naciskiem.

- Jesteś zazdrosny dlatego bo chcesz mnie tylko dla siebie, ah Lou … Wiedz że nigdy cie nie zostawię dla byle kogo.

- Dzięki, Styles ale mnie to guzik obchodzi. A tak ogólnie to GOŃ SIĘ!

Na to Harry zaczął się śmiać.

                                                                       ***

Zayn udał się do apartamentu Zooey. Musiał raz na zawsze skończyć z tymi jej telefonami do Megan w czasie ich randki. Zachowywała się jak 16 – latka a była nieco starsza. Gdy wszedł do środka udał się do recepcji.

- Witam jestem Zayn Malik i chciałbym widzieć się z Zooey Sullivan. – Powiedział.

- Przykro mi, ale panna Zooey zakazała nam pana wpuszczać. – Odpowiedziała recepcjonistka.

- Błagam, to jest bardzo ważne. Nigdy nie mam okazji z nią pogadać… Proszę mnie do niej wpuścić. – Zayn starał się na marne przekonać kobietę, która najwidoczniej wcześniej została przekupiona przez modelkę.

- Bardzo, bardzo mi przykro. – Wydukała tylko, na co Malik ciężko westchnął. Stracił totalnie nadzieje że kiedyś wszystko się ułoży. Życie wszystko komplikuje a w tym wypadku Zooey. Zrezygnowany zaczął się oddalać, kiedy zauważył jak pewna dziewczyna w ciemnych okularach kieruje się w stronę wyjścia. Rozpoznał w niej Zooey! Szczęśliwy że ją spotkał, podszedł do niej, pewny siebie.

- No kogo ja widzę! – Powiedział donośnym tonem podchodząc do dziewczyny.

- A ty tu czego, Malik? – Spytała z wyższością po czym uchyliła lekko okulary by go zobaczyć.

- Przestań to robić i tak ci się nie uda. – Rzekł ostrym tonem.

- Nie rozumiem o co ci chodzi. – Odparła udając że ziewa. – Dobra nie mam czasu, nudzisz mnie.

- Doskonale wiesz Sullivan o co mi chodzi. Nie udawaj. – Powiedział łapiąc ją za rękę, gdy ta chciała odejść.

- Puść mnie! – Krzyknęła wyswobadzając się. – Nie masz prawa tu przychodzić.

- A ty nie masz prawa zatrzymywać Megan kiedy tylko mamy randkę.

- Nie robię tego specjalnie. Co ja na to poradzę że akurat w tym czasie wypadając ważne rzeczy? – Spytała patrząc się na niego nie winnym wzrokiem.

- Jasne. – Odburknął z niedowierzaniem. – Mam uwierzyć że to czyste przypadki? Sorry, ale jakoś mi się nie chce. A ty lepiej daj spokój Megan!

- Chcesz bym ją zwolniła? Tak? O to ci chodzi? Proszę bardzo, dla mnie to nie problem, ale dla niej raczej tak. Z tego co wiem potrzebuje pieniędzy.

- Jesteś podła! – Powiedział. – Ale nie tylko ty … - Zaczął tajemniczo.

- Co masz na myśli? – Spytała widocznie zainteresowana tym faktem.

- Każdy popełnia błędy, nawet Zooey Sullivan. – Rzekł z uśmiechem. – Impreza matki Louisa, pamiętasz? Pocałunek z Maxem zwykłym 16 – latkiem. Co by się stało jeśli dowiedziałby się o tym incydencie gazety? Byłabyś skończona. Skandal na pierwszą stronę.

- Nie masz dowodów.

- Owszem mam. Louis zrobił wam zdjęcie i mi je przesłał, a mnie nic nie powstrzymuje od pokazania tego mediom. Więc daj spokój mnie i Megan a ja dam spokój tobie, jasne?

Zooey wyglądała na naprawdę wściekłą. Nie spodziewała się po Zayn’anie czegoś takiego! Zawsze myślała że to taki spokojny chłopak, który po prostu ją olewał… Hm, no cóż pomyliła się w jego sprawie. Zdecydowanie Malik umiał sobie dawać radę w życiu.

- Zgoda. Dam wam spokój. – Powiedziała z ciężkim westchnieniem po czym od niego odeszła. Zayn przez moment zaczął się zastanawiać czy dotrzyma słowa …

                                                                                  ***

1 listopada o godzinie 19:15 impreza zaczęła się na dobre. Wszyscy dotarli na miejsce przebrani. Najbardziej wyróżniała się 2 liceum która na prośbę pani Thompson postarała się ze strojami, chcieli wyglądać jak najlepiej. Trzeba przyznać że udało im się, na ich tle 1 i 3 liceum wyglądała szaro… Niall przebrał się za ducha, Harry z Juliette za wampiry, Zayn detektywa, Liam lekarza, Louis supermana, a Karen czarownice.

- O widzę że mam konkurencję. – Powiedział Harry na widok Juliette.

- Uważaj bo zwykle wampirzyce są silniejsze. – Odpowiedziała z szerokim uśmiechem.

- Chciałabyś. – Rzekł uśmiechając się sztucznie. – Nigdy mi nie dorównasz. Masz za mało siły.

- Taak? A chcesz się zmierzyć? – Spytała. Styles nie zdążył odpowiedzieć bo właśnie nadszedł Niall, który był totalnie załamany.

- Kurde. – Mruknął kiedy zbliżył się do nich i o mało co nie wpadł na Juliette.

- Co się stało? – Zapytała dziewczyna.

- To się stało że nic nie widzę! Jestem duchem bez oczu! Tak się spieszyłem że zapomniałem wyciąć w tym cholernym prześcieradle dziur. – Wyjaśnił wściekły.

- Nialler założyłeś na siebie prześcieradło? Powaliło cię? Trzeba było tak jak pozostali wypożyczyć stroje w wypożyczalni. – Powiedział Harry który nie mógł powstrzymać śmiechu.

- Dzięki że teraz mi o tym mówisz. – Odburknął obrażonym tonem. – Co ja mam teraz zrobić?

- Chodź, pójdziemy do panny Thompson może ma nożyczki. – Zdecydowała Juliette i pociągnęła Horana za sobą.

Tymczasem pozostała trójka One direction rozmawiała w swoim towarzystwie. Muzyka grała a oni o dziwo nie zaprosili żadnej dziewczyny do tańca, co było nie do pomyślenia!

- Zayn przebrał się za detektywa by tropić piękne dziewczyny. – Powiedział Louis, na co Malik zaczął się śmiać.

- Nie, nie. Megan mi wystarczy, a właśnie drogi Tomlinsonie muszę ci podziękować że na imprezie zrobiłeś zdjęcie Zooey i Maxa. Ty to jednak masz łeb. – Rzekł z uśmiechem.

- Się wie. W końcu nie ma to jak geniusz w zespole, co?

- Nie ma to jak skromny geniusz w zespole. – Wtrącił z rozbawieniem Liam. – Nie wiem po co ja przebrałem się za lekarza…

- Żeby leczyć złamane serca. – Powiedział Lou.

- Eee, dobry jest. – Rzekł Payne do Malika. – Okej a co powiesz o stroju Harre’go?

- Harry poluje na seksowne wampirzyce.

- A o swoim stroju supermanie?

- Ja ratuje piękne dziewczyny. – Powiedział Tomlinson, a Liam zaczął klaskać w dłonie.

- Został tylko Nialler i jesteś mistrzem. – Rzekł Zayn, patrząc wyczekująco na przyjaciela. Wtedy Louis zaczął się gorączkowo zastanawiać. Poczuł że nie da rady i polegnie.

- Niall specjalnie nie wyciął sobie dziur w prześcieradle by wpadać na fajne laski. – Stwierdził w końcu, wtedy Zayn poklepał go po ramieniu i już miał coś powiedzieć kiedy zobaczyli jak w ich stronę idzie Max. Ku zdziwieniu chłopaków by ubrany całkiem zwyczajnie jak to on. Jeansy, sweter, okulary … Hm, nie wyróżniał się niczym specjalnym. One direction zaczęło się zastanawiać za kogo się przebrał? Za siebie?

- A ty kim jesteś? – Spytał Liam patrząc się na niego ze śmiechem.

- Nauczycielem. – Odpowiedział dumnie Max, na co chłopaki wybuchnęli niepohamowanym śmiechem.

- Najlepiej czałoby się przebrać za książkę do fizyki. – Powiedziała jakaś dziewczyna która akurat przechodziła obok nich. Max pokazał jej tylko język.

- Słuchaj drogi kujonie, naprawdę cię lubię ale to jest przesada. – Rzekł Louis. – Szczerze to jesteś pośmiewiskiem całej sali. – Dodał odchodząc od nich, gdyż nie miał ochoty na żalenie się Maxa jakim jest idiotą.

- Lou ma rację. – Przyznał Zayn i także poszedł. Liam tymczasem został ale tylko dlatego ponieważ chciał popatrzeć na mękę chłopaka, do którego właśnie dotarło jaki jego strój jest do bani.

- I co ja teraz zrobię? – Spytał zrezygnowany. – Mam iść do domu, czy co? Naprawdę nie wiem.

- Zostań. – Powiedział Liam. – Nie widzisz że poprawiasz humor tym wszystkim ludziom?

- Dzięki. – Odburknął. – Ja chyba lepiej jednak pójdę sobie. Nic tu po mnie. – Stwierdził zrezygnowanym tonem.

- Grasz na moich uczuciach wiedz o tym, ale tym razem z efektem. Chyba wiem jak ci pomóc tylko znajdź mi długopis, czarny jasne?

- Jasne, ale co ty zamierzasz zrobić?

- Zobaczysz. – Odpowiedział puszczając do niego oczko.

                                                                                              ***

Zbliżała się godzina 20:30 a Louis przez cały ten czas nie widział Karen. Bał się nawet że w ogóle nie przyszła, no ale czemu niby miała by nie przyjść? No i jeśli tak by się zdarzyło to chyba by mu powiedziała… W końcu nie miałaby powodu by tego nie robić … Chyba… Kiedy więc chłopak tak szwendał się po sali szukając ją, zauważył jak rozmawia z Harry’m! Szczęśliwy że nareszcie ją odnalazł podszedł do nich.

- No siema mój kwiatuszku. – Powiedział z uśmiechem po czym dał jej buziaka w policzek. Dziewczyna momentalnie od niego odskoczyła.

- Daruj sobie te czułości. – Rzekła ostro. – Wiem co zrobiłeś.

- Tak? – Spytał z walącym sercem. – A możesz mi przypomnieć?

Karen wywróciła na to oczami.

- Przez ciebie miałam nie zły ochrzan od szefa… Louis jak mogłeś wykasować te zdjęcia i nawet mi o tym nie powiedzieć? Może udałoby mi się coś zrobić, a teraz? Jedno z nich miało trafić na okładkę vouga a tu nici! Gazeta zerwała z nami kontrakt!

- Karen, nawet nie wiesz jak mi strasznie przykro. Nie miałem pojęcia że powiedzenie ci o tym może okazać się tak ważne. – Wydukał ze spuszczoną głową. – Przepraszam. Nie wiem co powiedzieć. Jest mi mega głupio.

- Nie wiedziałam że taki z ciebie tchórz! Uciekasz od konsekwencji. Cały Louis Tomlinson. W ogóle nie można na tobie polegać. – Powiedziała rozczarowana.

- Karen no, trochę cię ochrzanił ale nie róbmy z tego takiego problemu. Pójdę do niego jutro i powiem że to ja aby już nie był na ciebie zły.  – Rzekł chłopak i starał się pocałować swoją dziewczynę na zgodę, jednak ta go od siebie odepchnęła.

- On mnie zwolnił idioto! – Wykrzyknęła. – Powiedział że jeśli na zwykłym stażu nie umiem zachować się odpowiedzialnie to znaczy że nie można na mnie w ogóle polegać. – Dodała a jej oczy zaczęły się robić czerwone od płaczu. Louisa zupełnie zatkało, nie wiedział co ma powiedzieć. Czegoś takiego się nie spodziewał.

- Karen … - Zaczął w końcu.

- Daj mi spokój! – Krzyknęła po czym uciekła.

                                                                                  ***

Liam skończył charakteryzację Maxa który nadal nie rozumiał co ten chłopak chce zrobić. Przecież nie da się przerobić stylizacji nauczyciela na jakiś super kostium i to jeszcze za pomocą długopisu! Payne ma czasem naprawdę zwariowane pomysły.

- Gotowe. – Powiedział Liam oceniając efekt. Max tymczasem przejrzał się w lustrze.

- Hej! Wiedziałem że mnie nie lubisz ale żeby aż tak? Namazałeś mi po twarzy, tylko. Wracam do domu, czuje się kompletnie poniżony. – Zawyrokował po czym zbliżył się do wyjścia z wc. Payne złapał go gwałtownie za rękę.

- Zaczekaj! To nie są zwykłe bazgroły! To znak Harre’go Pottera, piorun na czole … Nie kumasz? Potter ubierał się też w takie sweterki, nosił okulary … Więc wpadłem na pomysł że jak domaluje ci taki mały szczegół to można stworzyć nowe przebranie. – Rzekł Liam. Max spojrzał na niego zaskoczony! Czegoś takiego po nim się nie spodziewał. Zawsze uważał że go nienawidzi, a tutaj proszę…Tak się stara. Przez moment pomyślał że jest mu go po prostu żal. Ale to nie ma znaczenia. Najważniejsze że już nie będzie pośmiewiskiem.

- Wow, Liam dzięki jesteś geniuszem. – Powiedział stojąc przed lustrem i podziwiając siebie.

- Zapamiętaj to kiedy na drugi raz z One direction wpadniemy w kłopoty a ty będziesz chciał nas wydać. Teraz masz powód by tego nie robić.

- Masz rację, sorry za tamto. Cały czas się gniewałeś o te szpilki? – Spytał zdziwiony.

- No ba! Dobra kujon ja lecę widziałem fajne dziewczyny. Cześć.

Po tych słowach Payne wyszedł, a Max zaczął się zastanawiać czy może czasem nie zmienić najlepszego kumpla …

                                                                       ***

Następnego dnia, Louis obudził się w hotelu obok Harre’go. Byli w tych samych przebraniach co poprzedniego wieczoru z racji tego iż nie mieli siły ich zmieniać. Tomlinson przeciągnął się ciężko i spojrzał na zegarek, 11:45. Dobrze że była sobota bo byliby nieźle spóźnieni na lekcje. W pewnym momencie zadzwonił jego telefon. Ciężko wzdychając nacisnął zieloną słuchawkę.

- No witaj ojcze, co tam? – Spytał przecierając oczy.

- Kolacja, jutro. – Odpowiedział stanowczym tonem. – Przyjdź, możesz z Karen. – Dodał.

- Przyjdę sam. – Stwierdził. – A na tej kolacji będzie Charli?

- Nie tylko. Zresztą sam się przekonasz. Chciałbym zresztą podobnie jak i Charli abyś kogoś poznał. Mam nadzieje że się zaprzyjaźnicie. Cześć.

- Cześć.

Kiedy Louis odłożył telefon, zaczął się zastanawiać, kogo ma poznać? Byłą żonę Charliego z którą też jest w dobrych stosunkach? No cóż, tego dowie się na jutrzejszej kolacji …

                                                                                  KONIEC

Oj, chyba już wiecie kogo pozna Lou.  Tak, wiem że czekaliście na ochrzan roku ze strony Karen i bardzo was zawiodłam. Przepraszam. Pamiętajcie że sprzeczki pojawią się jeszcze nie raz w końcu to ich specjalność. W kolejnych odcinkach Lou będzie nie źle wkurzony na Karen … Domyślacie się dlaczego?

No i dziękuje za  komentarze ;-D.

Miałam dodać wcześniej, ale wyszło jak wyszło. Późno weszłam na blooga i dlatego.

Mam nadzieje że częściej będziecie tak komentować.

Do zobaczyska, kochani.