One direction 3 odcinek 51

One direction 3

Odcinek 51

Była to sobota, godzina 8:00 rano, a Karen obudził pewien dźwięk. Na początku w ogóle nie zdała sobie sprawy co to za dźwięk? Coś w połączeniu piania koguta z wokalem Maxa (który był naprawdę, bardzo, bardzo okropny). Zaspana przeciągnęła się po czym wstała. Była bardzo ciekawa co za geniusz ją obudził. Kiedy podeszła do drzwi, zdała sobie sprawę że to … odkurzacz? Hm, o 8:00 rano? Twórcze. ,,Moja mama ma genialne pomysły” – Pomyślała zirytowana. Tak, mama Karen miała manie na punkcie sprzątania, ale jeszcze nigdy się nie zdarzyło by robiła to z samego rana. Dziewczyna otworzyła drzwi i poszła korytarzem za głośnym dźwiękiem. W końcu doszła do salonu gdzie jej oczom ukazała się … Juliette!

- Co ty do jasnej cholery wyrabiasz? – Spytała zaspanym głosem, ledwo co kontaktując.

- No pomyślmy, ah już wiem. Czytam biblie. – Odpowiedziała wywracając oczami. – Odkurzam, co nie widać?

- Widać, ale o 8:00 rano? Powaliło cię? O 12:00 najwcześniej można zacząć porządki. Takie zasady, trudno. – Odpowiedziała Karen, która dobrze wiedziała że w ich domu nie ma takich zasad, no ale może wtedy Juliette przestanie hałasować.

- Karen, masz mnie za idiotkę? Nie ma takich zasad, u ciebie w domu. – Powiedziała z zapałem odkurzając dywan. – A ja lubię porządek, a ten dywan wyglądał okropnie. Zupełnie zaniedbany.

- Moja mama go wczoraj odkurzała!

- Nie kłam. Twoja mama wczoraj była cały dzień w pracy. Ty chyba naprawdę masz mnie za idiotkę, co? – Spytała wywracając oczami. Karen nie widząc innego wyjścia, odłączyła odkurzacz od kontaktu i z satysfakcją spojrzała na swoją przyjaciółkę. – Co ty wyprawiasz?! – Uniosła się.

- NIE będziesz odkurzać o 8:00 rano w domu , jasne?

- Jasne to może być słońce, a nie twój głupi zakaz. – Odparła Juliette ponownie włączając odkurzacz do kontaktu. – A ja dokończę to odkurzanie czy tobie ci się podoba czy nie.

Karen wściekła, wróciła na górę i położyła się z powrotem do łóżka. Po 10 minutach stwierdziła że nie uśnie, tym bardziej że dziewczyna przyszła na górę i zaczęła odkurzać swój pokój! Żałowała że jej rodzice są w pracy … Inaczej Juliette w ogóle nie przyszedł by ten durny pomysł z porannym sprzątaniem … W końcu dziewczyna wstała i przebrała się po czym zaczęła czesać. Właśnie w tym momencie do  pokoju weszła jej przyjaciółka, z … tak, tak odkurzaczem.

- O widzę że ty i twój nowy przyjaciel postanowiliście mnie odwiedzić. – Rzekła z kpiną Karen.

- Tak, musimy posprzątać twój pokój który przypomina burdel. – Odpowiedziała dziewczyna.

- O nie, nie won z mojego pokoju! Ta przeklęta maszyna nie będzie zakłócać spokoju w mojej oazie! Możesz tutaj być ale bez tego czegoś! – Powiedziała donośnym tonem Karen.

- Ale ja muszę tu posprzątać, nie rozumiesz? Posprzątałam cały dom, to czemu miałabym ominąć twój pokój? Źle bym się z tym czuła. – Stwierdziła dziewczyna.

Karen zirytowana jej zachowaniem, wyszła ze swojego pokoju trzaskając drzwiami. Jej przyjaciółka zachowywała się jak nawiedzona? ,,Hm, może wezwać egzorcystę?” – Zaczęła się z rozbawieniem zastanawiać. Rzeczywiście, dobrze by jej zrobił …

                                                                                  ***

Harry, był mega szczęśliwy że jako pierwszy się obudził z 1D. A była to godzina 11:00, późno, ale dla nich to dopiero świt! Kiedy tak podśpiewując ,,One thing”, zjechał po barierce schodów przeżył szok! Otóż na kanapie siedziała Karen i czytała gazetę. W ogóle nie zwróciła na niego uwagi, zupełnie jakby był nie widzialny. A pierwsze co powinna zrobić, to wytłumaczyć się. No ale w końcu jest jego przyjaciółką, ma prawo przebywać w ich domu ile chce i kiedy chce. Jednak Styles trochę się zmartwił, miał nadzieje że jako jedyny  w Londynie pierwszy wstał …

- Hej. – Przywitał się, mając nadzieje że teraz Karen się wytłumaczy.

- Hej. – Odpowiedziała machając mu lekko, nawet na niego nie patrząc. – Zrobiłam ci tosty.

- Co? – Spytał Harry, zaskoczony. – Tosty? Ty? W ogóle jak?

- W tosterze, wiesz to jest takie urządzenie to robienia tostów. – Wyjaśniła z uśmiechem, odkładają gazetę.

- Wiem! Chodziło mi o to dlaczego zrobiłaś mi śniadanie? I w ogóle co ty tu robisz? Nie to że mam ci to za złe, bardzo się cieszę że zaszczyciłaś ten dom swoją obecnością. – Powiedział jednym tchem a potem usiadł na kanapie obok Karen, ponieważ zakręciło mu się w głowie.

- Zrobiłam ci śniadanie ponieważ mi się nudziło. Pomyślałam że ten zje kto pierwszy wstanie, no i padło na ciebie! Mam nadzieje że będą tak samo ci smakować jak tosty Louisa, a jak nie to wywal je do kosza. A jestem tutaj ponieważ Juliette odbija, nie wiem, może ta miłość do Nialla ją tak zmieniła? Ale zachowuje się okropnie! W całym domu sprząta i to o 8:00 rano!

- Co? Co to w ogóle za godzina? – Spytał z rozbawieniem Styles. – Ale okej, fajnie że przyszłaś. Tak dawno się nie widzieliśmy. Brakowało mi ciebie, zresztą jak twoich tostów.

- Nigdy ich nie jadłeś.

- Ale wiem jakie są dobre Louisa, a będąc jego dziewczyną musisz robić je tak samo dobre. – Stwierdził Harry kierując się w stronę kuchni.

- No jasne! Bo wiążą mnie z Lou, nawet te same więzy krwi. – Powiedziała z kpiną po czym się roześmiała …

                                                                                  ***

Po kolejnej próbie, na której Skyller jak zwykle straciła nerwy głównie przez Liama, który aby ją wkurzyć totalnie ją ignorował! Dziewczyna musiała zabrać mu telefon, aby zwrócił na nią uwagę. No i rzeczywiście, zainteresował się nią aż za bardzo.

- Moje ramię. – Powiedziała dziewczyna z wyrzutem patrząc się na Payne, który śmiał się perfidnie.

- Czałoby zostawić mój skarb w spokoju. – Odpowiedział.

- Najlepiej ożeń się z nim! – Krzyknęła.

- A wiesz co że tak zrobię? I nie zaproszę cię na nasz ślub! Buhaha. – Roześmiał się szyderczo. – Zaproszę cały Londyn prócz ciebie i będziesz się czuła jak ostatnia ofiara losu.

- Raczej jak największa szczęściara. – Odparła wywracając oczami. – A teraz pozwól że pójdę sobie.

- Dzięki. Naprawdę jesteś wielka. Oszczędziłaś mi wymiotów na twój widok. – Odburknął i poszedł ze śmiechem. ,,Boże, jaki on wkurzający!” – Pomyślała dziewczyna. Nienawidziła tego chłopaka i nie miała pojęcia co mu takiego zrobiła? Hm, nazwała go beznadziejnym, zapatrzonym w siebie egoistą … Ale to akurat według niej była prawda, więc nie widziała powodu żeby ją ukrywać … Nagle przypomniało jej się że musi porozmawiać z Harry’m. Kiedy był już prawie przy wyjściu, dziewczyna stanęła naprzeciwko niego, zagradzając wyjście.

- Co jest? – Spytał zaskoczony. Wtedy Skyller złapała go za rękę i pociągnęła na ławkę po czym go na niej usadziła a sama stanęła obok.

- Jest mi mega głupio. – Zaczęła po dłuższej chwili milczenia.

- No mi też jest głupio siedzieć kiedy dziewczyna stoi … - Odpowiedział poważnie. Skyller wywróciła kolejny raz oczami i usiadła obok niego.

- Wiem że to nie ty. – Wydukała, a Styles spojrzał na nią zdziwiony. Nie rozumiał co miała na myśli. – Wiem że to nie ty powiedziałeś fotoreporterom prawdę o moim ojcu. Już wiem kto to był.

- Kto? – Spytał szybko Harry zainteresowany tym faktem.

- On sam. – Powiedziała ciężko wzdychając. – Po przyjęciu opowiedział im wszystko, a potem sam mi się przyznał … Nie uwierzyłam ci …

- Właśnie nie uwierzyłaś mi. – Rzekł chłopak patrząc na podłogę. – Ale to nie ma znaczenia.

- Jak to? – Dziewczyna wydawała się być zaskoczona.

- Jesteś tylko moją choreografką. Nikim więcej. – Powiedział wstając z ławki. Chciał się odwdzięczyć za jej słowa na gali, że tylko dla One direction pracuje i nie łączy ją z nimi nic więcej. Nawet się nie kolegują, co nie było prawdą, bo na próbach świetnie się bawili.

- No tak … Zapomniałam … Dobra pójdę już. Cześć. – Skyller się pożegnała i wyszła. Harry stał tymczasem w jednym miejscu, milcząc. W sumie było mu jej żal, ale chciał by trochę pocierpiała tak jak on, kiedy oskarżała go nie słusznie o wygadanie wszystkiego fotoreporterom … W tej właśnie chwili do Stylesa podszedł Louis, który całkiem ,,przypadkowo” podsłuchał ich rozmowę.

- Słyszałem. – Powiedział cicho. – Jej własny ojciec powiadasz? Straszne.

- Taa, straszne.

- Ale … zastanawia mnie jedno … Dlaczego powiedziałeś że Skyller jest tylko naszą choreografką? Ona też się z nami przyjaźni … Niby nie chodzimy razem na imprezy, do kina, na kręgle … Ale może powinniśmy zacząć? – Spytał Lou, czekając na reakcję ze strony przyjaciela. Ten jednak tylko parsknął śmiechem.

- Z choreografką? Bez przesady. Ona TYLKO dla nas pracuje. To wszystko. – Stwierdził.

- Czekaj … czekaj … Znam to! – Wykrzyknął uradowany Tomlinson. Styles spojrzał na niego jak na wariata, nic z tego nie rozumiał.

- Odbiło ci? Co znasz? Gadasz jakimś tajemnym językiem?

- Znam to … zachowywałem się tak samo oschle w stosunku do Karen … Ha ha! Nasz Styles się zakochał! I to w kim? W naszej ,,choreografce”. Wow, muszę natychmiast powiedzieć o tym Karen! Będzie miała zaciesz! O i Liamowi i Niallowi i Zaynowi. – Louis tak się cieszył jakby jego zdjęcie było w gazecie. Harry tymczasem, zareagował szybko i gwałtownie.

- Nie waż się tego mówić K … Komukolwiek. – Powiedział ostro.

- Aaa, rozumiem, boisz się że ta informacja dotrze do Skyller … Harry nie ma się czego wstydzić …  Chociaż wkurzysz Liama. Ale fajnie. Stylesie jestem z ciebie dumny, nawet nie wiesz jak bardzo. – Tomlinson objął ramieniem przyjaciela, jednak ten szybko odrzucił jego rękę.

- Nie podoba mi się Skyller. – Wydusił przez zęby.

- Tobie się w ogóle żadna dziewczyna nie podoba. – Odparł zirytowanym tonem. – Aż chyba zacznę mieć wątpliwości co do twojej orientacji. Ja mam dziewczynę, Niall ma Juliette, Zayn będzie mieć chyba Meg, Liam … hm Liam ma dziewczynę co drugi dzień, a ty? Nie miałeś przez ten cały czas nikogo na oku?

- Nie. – Wyznał szybko. Lou uniósł do góry jedną brew, jakby nie wierząc. – Znaczy, no … podobała mi się jedna dziewczyna … ale to przeszłość … i jeszcze jedna mi się podobała … ale to też przeszłość.

- Harry … błagam cię nie kręć. Chcę znać prawdę … Chwila moment! Kochałeś się w Pani Wisson! I może nadal kochasz? I jesteś załamany że odeszła, co?

- Pani Wisson to przeszłość głupku. Teraz mam na oku inną, fajniejszą no i w moim wieku .. i … - Tu się zaciął ponieważ złapał się za usta a potem zaczął w myślach panikować.

- Co? Hary się zakochał?! Ja pierdole! Styles gadaj która to? Chyba nie Cathrin? Chociaż tym też byś wkurzył Liama, więc śmiało! Zarywaj do niej! – Krzyknął ciesząc się jak małe dziecko. Harry puknął go tylko w czoło, mówiąc ,,Nie twoja sprawa” i wyszedł.

                                                                                  ***

Kiedy wrócili do domu, zmęczeni, po próbie w piątkowy wieczór, One direction ujrzało na swojej kanapie Karen! Przecież kiedy wychodzili z domu, ona powiedziała że za pół godziny wróci do siebie, tymczasem tak się nie stało. Liamowi, Zaynowi, Niallowi a tym bardziej Louisowi dziewczyna nie przeszkadzała, tylko Harry miał wątpliwości co do jej pobytu tutaj. Bał się że Tomlinson zacznie opowiadać iż on kocha jakąś dziewczynę w swoim wieku no i Karen domyśli się prawdy, a to by była najgorsza rzecz na świecie! Nikt nie mógł jej poznać, a tym bardziej ona! Już wolał o tym powiedzieć Louisowi niż jej. Sam nie wiedział czemu. Przecież to dziewczyny z reguły są bardziej wyrozumiałe, a Lou mógłby się nie źle wkurzyć. Chociaż … kto go tam wie.

- A ty ciągle tu? – Spytał Styles, a potem skarcił się w myślach. Mógł zadać  inne pytanie.

- Zaraz sobie pójdę. Przepraszam, troszeczkę się zasiedziałam, ale nie mam ochoty wracać do walniętej Juliette. – Odpowiedziała schodząc z kanapy i kierując się w stronę drzwi. Wtedy Louis złapał ją za rękę.

- Pójdziesz sobie, później, teraz muszę ci coś powiedzieć … - Zaczął ciągnąc ją w strone kanapy. Po chwili usiadł na niej, a dziewczyna stanęła naprzeciwko niego.

- No mów, tą rewelacje. – Ponagliła go.

- Harry ma kogoś na oku! – Wykrzyknął na cały dom. Aż z kuchni nadleciał Niall, któremu oczy się jarzyły.

- Że jak? – Spytał Horan, zaskoczony.

- Wcale nie. – Odparł Harry. – Nie kocham się w żadnej dziewczynie.

- Sam mówiłeś że jest w twoim wieku. – Przypomniał mu Louis. – Przestań kręcić i powiedz prawdę. – Dodał z uśmiechem.

- No właśnie! Gadaj. – Rzekł Niall śmiejąc się jak głupek. – Czy ona jest od nas młodsza czy starsza? – Spytał, a Styles puknął go w czoło.

- Przecież powiedział Lou przed chwilą że w naszym wieku! – Odpowiedział zirytowany i ugryzł się w język. ,,Kurde, ale wtopa” – Pomyślał z przerażeniem. Tymczasem twarze jego dwóch przyjaciół się rozjaśniły. Zachowywali się tak jakby to oni byli wybranką Harre’go i właśnie się dowiedzieli że ich kocha.

- Gadaj jak ma na imię! – Rozkazał Niall poważnym tonem.

- Bo co mi zrobisz? – Odburknął Styles. Ten wzruszył ramionami i zaczął się gorączkowo zastanawiać co też takiego mógłby mu zrobić … Zabrać jedzenie? Lustro? Marchewki? Telefon? Nie … gdyby Harre’mu zginęły te rzeczy nie robiłby problemu. To raczej pozostali One direction.

- Oh, dajcie mu spokój. Jak nie chce to niech nie mówi. – Wtrąciła Karen. – Dobra idę do kuchni, muszę się napić soku. – Zdecydowała i poszła. Styles tymczasem miał milion myśli w głowie! A co jeśli ona wie, dlatego tak powiedziała? Przerażony z bijącym sercem pobiegł za nią do kuchni.

- Gdzie macie sok? – Spytała.

- W zamrażalniku. – Odpowiedział Harry. – Nie pytaj. – Dodał widząc że chce to zrobić. Dziewczyna więc nieco zaskoczona wyjęła sok po czym nalała go sobie do szklanki. Kiedy wypiła pół, Styles stwierdził że musi coś powiedzieć. Nie wiedział tylko jak zacząć.

- Strasznie lodowaty.

- Reklamacja do swojego chłopaka. – Rzekł ze śmiechem, a zaraz potem spoważniał. – Ty wiesz?

- Co wiem? – Karen jakby w ogóle nie rozumiała.

- Kim jest dziewczyna która mi się podoba. – Odparł zbliżając się do niej. – W końcu powiedziałaś żeby dali mi spokój, więc stwierdziłem że chcesz ze mną o tym pogadać … Tak, tak wiem że ty mnie nie …

- Nie mam pojęcia. – Rzekła szybko. – Powiedziałam tak tylko dlatego ponieważ wiem jakie to wkurzające. Juliette nie chciała mi dać spokoju, kiedy jeszcze nic mnie nie łączyło z Louisem. To wszystko … Ale możesz mi zdradzić kim jest ta dziewczyna. Znam ją?

,,Aż za dobrze” – Pomyślał chłopak. Wziął głęboki oddech i wydukał nie przekonywująco.

- Nie, raczej nie. Ona … ona chodzi do innej szkoły.

Wtedy Karen wstawiła kubek do zmywarki i spojrzała Harre’mu prosto w oczy. Zupełnie jakby coś przeczuwała ale nie chciała się do tego przyznać. Go znów denerwowało że nie widzi jego uczuć. Wolał żeby sama się domyśliła niż żeby miał jej to powiedzieć. Chociaż tak najbardziej to pragnął przestać cokolwiek do niej czuć.

- Mam nadzieje że kiedyś mi powiesz chociaż jej imię lub pierwszą literę.

- Kiedyś. – Zaznaczył z uśmiechem. – Teraz jest na to za wcześnie po za tym my nigdy nie będziemy razem, więc co za różnica.

- Harry, nigdy nie mów nigdy. – Rzekła kierując się w stronę wyjścia. Kiedy była już przy drzwiach odwróciła się by na niego spojrzeć. – A tak w ogóle to czemu nie będziecie razem?

- Bo … bo jestem pewien że ona nic do mnie nie czuje. No i ma super chłopaka, cały czas go wychwala. Jest z nim szczęśliwa. Nie chce tego psuć. Źle bym się z tym czuł. – Odparł.

- No wiesz, żadna miłość nie jest na zawsze. Ta dziewczyna może jeszcze zmienić zdanie … Powiedz jej o swoich uczuciach a zapomni o tamtym chłopaku, gwarantuje ci. – Powiedziała i wyszła. Harry tymczasem został w kuchni sam, ciężko wzdychając. ,,Nawet gdybyś wiedziała o moich uczuciach, nie przestałabyś kochać Louisa” – Pomyślał. Co innego gadać, jaką ta dziewczyna jest idiotką że go nie chce, a co innego kiedy okazuje się że to ona jest tą dziewczyną. Wtedy wszystko się zmienia, i nic nie jest takie proste.

                                                                       ***

Karen nie chętnie wróciła do domu. Nie miała ochoty tam przebywać ze względu na Juliette! Co jej strzeliło do głowy z tym sprzątaniem? Można lubić to robić, ale żeby o 8:00 rano?! I to jeszcze dziewczyna nie miała pewności że do tego czasu, skończyła czyścić dom … Kiedy otworzyła drzwi do domu, zaczęła się rozglądać czy czasem w pobliżu nie ma Juliette. Stwierdzając że chyba śpi, po cichu, zaczęła iść przez salon do swojego pokoju. W połowie, usłyszała, czyjś głos:

- Musimy pogadać.

Dziewczyna stwierdziła że to jej najlepsza przyjaciółka która siedzi na kanapie, odwrócona od niej. Zaczęła się więc zastanawiać jak ją zobaczyła? Przecież była tak cicho, że nawet samej siebie nie słyszała!

- Jak ty … - Zaczęła, ale przerwała jej Juliette.

- Widziałam cię w telewizorze. – Odparła, a potem spojrzała na nią. – Siadaj. – Powiedziała wskazując na miejsce obok niej. Karen posłusznie wykonała rozkaz.

- Tak wiem. Źle się czujesz, z tym że obudziłaś mnie o 8:00 rano, dzisiaj. Ale wiedz że nie mam ci tego za złe, pod warunkiem że już więcej tego nie zrobisz.

- Co? Nie, nie o to mi chodziło. – Powiedziała dziewczyna potrząsając głową. – To raczej ty mnie powinnaś przeprosić.

- Ja? Za co? Za to że obudziłam cię rano i może jeszcze chciałam odkurzać w twoim pokoju? – Spytała Karen, wywracając oczami.

- Nie. Raczej za to że zniknęłaś z domu na cały dzień  i nie odbierałaś moich telefonów. Tak się nie zachowują przyjaciele. Powinnaś przeczytać książkę ,,Zasady przyjaźni”. Mam ją akurat w swoim pokoju. Chcesz? – Spytała rześko, patrząc na przyjaciółkę. Karen wcale się nie odezwała, patrzyła się tylko na nią, obojętnie. Była zaskoczona i nie wiedziała co powiedzieć! Juliette, zachowywała się rzeczywiście jak nawiedzona.

- ,,Zasady przyjaźni” – Spytała w końcu. – Co to za badziewie?

- Jak śmiesz mówić tak o tej wspaniałej książce?! Ona nauczyła mnie być dobrą przyjaciółką. – Powiedziała dumnie.

- Że jak? Masz ją natychmiast wywalić! Ta książka jest do bani! I to w niej wyczytałaś że masz posprzątać cały  dom ? – Spytała dziewczyna, pewna twierdzącej odpowiedzi. Juliette kiwnęła głową.

- Tak. Pisało tam że trzeba się jakoś odwdzięczyć jeśli się zostaje na dłuższy czas u przyjaciółki, a ja … po prostu chciałam dobrze. – Wyznała.

- Okej zróbmy tak … będziesz zmywać, wynosić śmieci i pomagać mi w matmie, zgoda? – Spytała Karen patrząc na nią.

- I od czasu do czasu odkurzać w salonie, ale tylko w południe no i prze okazji mogę też umyć podłogę albo zrobić kolację tak dwa razy w tygodniu … No i ewentualnie …

- Stop! – Powiedziała z rozbawieniem. – Zdecydowanie za dużo. Moi rodzice cię uwielbiają , zupełnie im nie przeszkadzasz, a tym bardziej mnie. Okej?

- Okej ale …

- Nie, nie, nie. – Przerwała jej szybko. – Żadnego ,,ale”. Chyba jesteś pierwszą osobą na ziemi która tak się pali do sprzątania.

- Nie wiem czy pierwszą, ale na pewno ostatnią. – Stwierdziła ze śmiechem.

                                                                       KONIEC

Dobra z wielkim trudem napisałam dla was 51 odcinek. Wiem że był nudny, ale akurat odeszła mi wena. Napisałam go dawno a nie chciałam nic zmieniać. 52 moim zdaniem jest lepszy no i więcej się dzieje! … Aha no mam wrażenie że coraz mniej osób to czyta.

Niby sporo zagłosowało w ankiecie wejść też nie jest mało … Może szkoła i nie macie czasu komentować? No ale skoro znaleźliście chwilkę by przeczytać to i chyba znajdziecie chwilkę by napisać co sądzicie, nie? paaa